گناہ ۔ پنجابی کہانی

گُناہ

لیکھک

ٹیپو سلمان مخدوم

شراب پیِندے پیِندے اوہدا دِل کیِتا بئی اوہ نماز پڑھے۔ اوہنوں کھِج جئی  چَڑھی۔ ایستوں پہلاں نشے اِچ اوہنوُں بس دو ای طرحاں دے خیال آندے سَن۔

ننگی عورت تے چڑھیا اوہنُوں  یدّھدا پیا۔ تے موت۔ جدوں پِیندیاں خیالاں اِچ   یّدھدا ہوندا تے چڑھی جاندا چڑھی جاندا ، یّدھی جاندا  یّدھی جاندا، ایتھوں تِیکر کہ جِندڑی اوہدے ہتھوں تِلک کے وگ جاندی۔ تے ڈُلّی جِندڑی دے سرہاندے  بہہ کے اوہنوُں  مسوُس ہوندا بئی ہُن موت اوہدے بھِیتر چڑھدی جاندی اے۔ تے اوہنوُں ایویں یدّھی جاندی اے جِسراں اوہ پہلاں ننگی عورت پیا ہدّھدا سی۔ اوہنوُں اِنج جاپدا بئی موت نے اوہدا ایمان پھاڑ کے اوستوں لاہ دِتّا اے تے ہُن اوہ ننگا پیا اے۔ الف ننگا۔ تے موت اوہدے تے چڑھ کے اوہنوُں یدّھی جا رہی اے۔ موت دے وزن نال اوہدا جُثّا پھِیتی پھِیتی پیا ہوندا اے۔ پر ایس تکلِیف اِچ وی اِک مِٹھّا جیا مزا  ہوندا سی۔ ٹھنڈی  کوک وانگر۔ جیہڑی مِٹھّی وی ہوندی اے تے کوڑی وی۔ اوہنوُں اِنج مسوُس ہوندا جِسراں ہنیری موت  نے  اوہدے اُتّے چڑھ کے اوہنُوں جَپھّا مار لِیا اے تے آپنا لَن اوہدے اندر واڑ کے اوہنُوں  پھاڑنا  شروُع کر دِتّا اے۔ ہُن ہر زور دے نال اوہ ہولی ہولی بُجھّی جاندا اے۔ جِسراں اوہ اِک نُورِ مُجّسم ہووے تے موت اِک بے پایاں خلا۔ اینا وڈّا  خلا  کہ اوہد ے اِچ اوہ ایسراں ہووے   جِسراں بحرِ مُردار اِچ اِک قطرا شراب۔پی کے اوہنُوں ہمیشہ جِنسی خیالات آندے سَن۔  نماز دا خیال اوہنُوں پہلی وار ای آیا سی۔ پتا نہیں گُناہ کردِیاں اوہنوُں اے نیکی دا خیال کیوُں سی آیا۔ گُناہ  نیکی وی کیہ؟ نہ تے اوہنے کدے شراب نُوں گُناہ سمجھیا سی تے نہ نماز نُوں نیکی۔ پر فیر وی ایہہ دوویں کدی گڈ مڈ وی نہیں سی ہوئے۔

اوہنے بڑی کوشِش کِیتی کہ نماز سِروں لاہ دوے۔ موت بارے سوچدے تے اوہنُوں ہمیشہ  ڈر آندا سی ایس لئی اوہنے عورت بارے سوچنا شرُوع کِیتا۔ اِک عورت۔ ادّھی ننگی۔ اوہ اوہدے کول گیا۔  اوہنُوں پھڑ کے زور نال بِستر تے دھِیک کے سُٹیا۔ اوہدے لِیڑے لاہے۔ تے بس۔ اگّوں کُج سُجھے ای ناں۔ اوہنے دِل اِچ بول بول کے ننگے جُثّے دی تصویِر بنان دی کوشِش کیِتی۔ ننگے پَٹ۔ کُج ناں۔ وڈّے وڈّے ممّے۔ کُج ناں۔ گُنبد ونگری پھُدّی۔ کُج ناں۔ اُلٹا گُنبد کہن نال اوہدے دماغ اِچ واپڈا ہاؤس دے گُنبد دی تصویر آگئی۔ دُنیا وِچ ہور وی وادھوُ  گُنبد نیں۔ وڈّے وی، سوہنے تے منموہنے وی، تے مشہوُر وی۔ پر اوہنوُں آجا کے لاہور دی مال روڈ تے بنے واپڈا ہاؤس دا گُنبد ای کیوُں چیتے آیا؟ شاید ایس لئی کہ اوہدے تے پھُدّی اِچ دو شیواں رلدِیاں ہن۔ اِک تے دوویں ای گُنبد جئے ہن۔ تے دوُجا پوُرے جُثّے دے مُقابلے اِچ ایہہ نِکّے نِکّے ہن۔ نو منزلہ واپڈا ہاؤس  دے اُتّے نِکّا جیا گُنبد غلط تھاں  تے لگّی پھُدّی ای جاپدا اے۔ واپڈا ہاؤس دا شیشے دا گُنبد اِکّو پرَت دا اے۔ جِسراں مُغلاں تو پہلاں دور دے گُنبد ہوندے سَن۔ مُلتان دے  عہدِ سلاطیِن دے مقبرے ویکھو تے گُنبد ایہو جئے ای ہَن۔ سِنگل پرَت۔ جِنّے اُچّے باہروں دِسدے نیں اونّے ای ڈُونگے اندروں دِسدے نیں۔ پر مُغلاں نے گُنبد دو پرتاں آلے بنائے۔ گُنبد بنا کے اندروں اِک ہور گھٹ ڈُونگا گُنبد بنا دیندے سَن۔ ایسے لئی اورنگزیب عالمگیر دی لاہور دی بادشاہی مسجِد دے گُنبد باہروں جِنّے اُچّے دِسدے نیں اندر جا کے ویکھو تے ذرا ڈُونگے نہیں لگدے۔

پر واپڈا ہاؤس دا گُنبد اِکّو پرَت آلا اے۔ شیشے دا جُو اے۔ اوہ تے ایس لئی  بنایا گیا سی بئی ایس چِٹّے جہاز نوُں روشنی دے سکے۔ چِٹّے جہاز نُوں بھُٹّو نے چِٹّا ہاتھی آکھِیا سی۔ کیونجے اے  1967 اچ  چار کروڑ اِچ بنیا سی۔ اوسی بھُٹّو نے جیہنے   1972 اِچ  چِٹّے ہاتھی دے سامنے بنیا فری میسن ٹیمپل بند کرا دِتّا سی۔  1914  توں ایس جگہ تے چلدا پیا اے یہوُدی اِدارہ ہُن وزِیرِاعلیٰ دا دفتر  بنیا کھلوتا اے۔  خورے یہوُدی اِدارہ وزِیرِاعلیٰ دا دفتر بن گیا اے یاں وزِیرِاعلیٰ دا دفتر یہوُدی اِدارے اِچ شِفٹ ہو گیا اے۔ رب دی رب ای جانے۔

یہوُدِیاں توں اوہنُوں حضرت اِبراہیمؑ چیتے آگئے۔  اج توں چار ہزار ورھے پہلاں اوہ عراق اِچ رہندے سَن جدوں رب نے اوہناں نُوں فسلطِین دی زوئیں دَین دا وعدہ کر کہ فلسطِین شِفٹ ہون دا آرڈر کِیتا۔ اوس ویلے نہ تے عراق عربی بولدا سی تے نہ ای فلسطِین۔ تے نہ ای مِصر، جِتّھوں حضرت موسیٰؑ یہوُدِیاں نُوں لے کے نِکلے سَن۔ فلسطِین شِفٹ ہون دے ست اٹھ سو ورھیاں بعد ای یہوُدی فرعون دے بھگوڑے غلام کِسراں بن گئے، ایہہ اِک لمّی کہانی اے۔ عہد نامۂ قدیم شرُوع تے حضرت مُوسیٰؑ دی توریت توں ہوندا اے پر ایہہ لِکھیا گیا حضرت موُسیٰؑ توں وی کوئی ست اٹھ سو ورھیاں بعد ۔۔۔ سِکندرِ اعظم توں کوئی اِک صدی پہلاں۔ ایس ویلے پنجاب اِچ رِگ وید تے ایران اِچ زرتُشت دے گاتھا نوُں لکھے صدیاں لنگھ چُکیِاں سَن۔ تے ایران دے شہنشاہ کورشِ اعظم نُوں وی سو توں اُتّے  ورھے لنگھ چُکے سَن جدوں اوہنے یہوُدِیاں نُوں بابل دی قید توں چھُڑا کے ازاد کیِتا سی تے ہیکلِ سُلیمانی نُوں دوبارہ تعمیِر کرایا سی۔ اے کورشِ اعظم  زرتُشت دا پیرو کار سی۔ آتش پرسْت۔ اَگ نُوں پُوجن آلا۔ زرتُشت کہندا سی بئی دن اِچ پنج واری ہتھ موُنہہ دھو کے اَگ دی پُوجا کرنی چاہیِدی اے۔ مندِر دی قیِبلے آلی کندھ وَل مُونہہ کر کے سجدہ کرنا چاہیِدا اے۔ نالے ایہہ وی کہندا سی کہ دُنیا  ’’اہوُرا مزدا‘‘   رب تے شیطان دا میدانِ جنگ اے جدے وِچ اِنسان نُوں رب دا ساتھ دینا چاہیدا اے۔ مرَن دے تِن دِن بعد بندے دی روُح حساب لئی اُتّے جاندی اے جِتھّے اوہنُوں اِک پُل توں لنگنا پیندا اے۔ جیہدے اعمال چنگے ہوندے نیں اوہ پُل پار کر کے جنت اِچ اپڑ جاندا اے تے باقی جہَنم اِچ ڈِگ جاندے نیں۔ زرتُشْت کہندا سی بئی رب نے اوہنُوں اسمان تے آپنے کول  سد  کے ایہہ سب کُج دسیا سی۔ تے ایہی مذہَب چھڈ کے حضرت سلمان فارسیؓ مُسلمان ہوئے سَن۔

ہُن جے اوہدا جی کیِتا کہ اوہ نماز پڑھے تے اوہنُوں بڑی شرم آئی۔ اوہنُوں احساس ہویا کہ اوہ گُناہ پیا  کردا سی۔ اوہدا دِل کیِتا کہ اوہ فورن شراب چھڈ کے نماز نِیت لئے، پر فیر اوہنُوں چیتے آیا بئی نشے اِچ نماز  پڑھن دی ممانعت اے۔ تے اوہ رُک گیا کہ ہوش اِچ آ کے نماز پڑھے گا تے شراب ہمیش  چھڈ دووے گا۔