بن مانس
لیکھک
مخدوم ٹیپو سلمان
اِک
خیال اوہدے دماغ اُتے جیویں چِپک ای گیا سی۔ کہ اوہ کدی وی اپنی ووہٹی نال اِک نہیں
سی ہویا۔ اوہ سوچدا بئی اوہ ووہٹی دی چمڑی دے بھیتر تے کدی وی نہیں سی وڑیا۔ جد وی
اِک ہوئے، اوہ اپنی چمڑی وِچ رہیا تے ووہٹی اپنی وِچ۔ ایہہ ماس رگڑنا اِک ہونا تے نہیں
ہوندا۔ ایسطرحاں دِیاں سوچاں سوچ سوچ کے اوہنوں عجیب جیہے اوپرے پن دا احساس ہوندا۔
اپنی ای ووہٹی توں دُوری دا۔ جِسراں اوہ دو پُگھانے ہون؛ رس بھرے پُگھانے۔ جدوں رَس
بُہتا ہون لگے تے اِک دُوجے نُوں پئے دبن، تاں دب پین نال اپنی اپنی ٹُوٹی توں رَس
تھوڑا کُو وگ جائے تے پریشر ہولا ہوجائے۔ پُگھانے توں اوہنوں ربڑ چیتے آندا، تے اوہنوں
اپنی چمڑی وی ربڑ دی ای جاپن لگ پیندی۔ گوری گوری لچکدار ربڑ دی چمڑی، جیہنے اوہدی
ہوند دے چار چفیرے بنھ بنھیا ہووے۔ "میری ہوند کدے وی ووہٹی نال اِک نہیں ہوئی؟"
اوہ سوچدا۔ تے ایس سوچ نال ای اوہنوں ایسراں گھبرا پیندا جیویں پِنجرے وِچ اِکلّے قید
اُڈویں پنچھی نُوں پیندا ہونا اے۔
