شرم۔ پنجابی کہانی

شرم

از

ٹیپو سلمان مخدوم

اِتوار دی سویر دَس وجے ہی اہدا لَن تَن گیا۔ جسراں گُڈا   اُڈدا واء بند ہو جان نال وال کلاک دے گھَینٹے وانگ ڈولَن لَگ پئے۔ تے فَیر جدوں  واء دا جھونکا آئے تے  اِک دَم تَن جاوے۔

چوک تے بتی لال ہون تے اوہ گَڈی کھلاری کھڑا سی کے سامنیوں سڑک پار کَردی جنانی دِیاں کَسّی کھَلوتی چھاتیاں تے نظر پیندے ای اوہ وی کَسَیا گِیا۔ اوہ  جنانی کوئی آپنے انگ وکھاندی نہیں  سی پھِردی۔ آپنے دوُنہہ بَچیاں نال سِی تے وڈا مُنڈا چودہ پندرھاں ورھیاں دا سِی۔  چاہلیِاں تو ٹَپدی سی تے موڈھیاں تے دوُپٹہ وی پایا سی۔ گُت چا کِیتی سی، جُسّا  بھَریا بھَریا سی تے ڈِھڈ وی تھوڑا جیا نِکَلدا سی۔ سڑَک پار کَرَن دی ٹینشَن وِچ اوہنے دوُپٹہ جیہڑا چھاتی تے پھَیلیا سی، کھِچ کے گلے چ پا یا تے دوُویں بَچیاں دا ہتھ پھَڑ کے سَڑک پار کرَن ڈَہئ سی جِدی وجہ توں اوہدیاں چھاتیاں اوہنوں کَڈھوِیاں دِسیِاں سَن۔

اوہ کوئی  مُنڈا کھُنڈا نہیں سی، پنج  وَرھیاں دا ویاہِیا ہویا سی۔ اوہنو پتا سی کے ممّے تے ہُن  اوہدی ووہٹی دے وی کَسّے کھلوتے نہیں سی رہ گئے۔  اَیس جنانی نے سموسہ مارکہ  بریزیئر پائی ہونی سی جِدی وجہ توں اوہدی چھاتیاں اینج کَڈھوِیاں لَگدِیاں سَن۔

  

اوہدیاں نظراں جنانی دِیاں چھاتیاں تے اَینج جا کے چَمبڑ گئیاں جِسراں لوہے دی سوئیاں مَقناطِیس نوں جا کے چَمبڑ جاندیاں نے۔ پندرہ دِن ہو گئے سَن اوہنوں آپنی ووہٹی ٹھوکے ہوئے۔  پہلاں دَس کوُ دِن اوہنوں زُکام سی تے اوہدے بَعد ووہٹی دی ماہواری۔

اوہنے فٹا فٹ آپنا ذہن جھَٹکَیا تے دھیان وٹان لئی اَیدھر اُودھر ویکھَن لَگ پیا۔ بتی ہری ہون تیکر اوہنوں ڈھِل مِل چُکی سی۔

گَڈی چَلی تے اوہ بِلکُل اِی گھَینڈا ہو گِیا۔ دوویں پاسیوں گَڈیاں شُوں شُوں کَردِیاں بَجھَن تے پِچھوں پاں پاں ہارن مارَن۔ اوہ جِیویں وحشی ہوئے ڈَنگراں دی ہَیڑ وِچ پھَس گیا سی۔ کَدھی  سٹیرِنگ نوں سَجھے کَدھی کھَبے کَردیاں تے کَدھی بریکاں ماردا  بڑی مُشکِل نال بھِیڑ توں نِکلیا۔ اَگّے جا کے کھَبے مُڑ ریہا سی تے اَگّوں اِک گَڈی سَجھے مُڑدیاں اوہدے سامنے آگئی۔ چی پاں ہو گئی۔ گَڈیِاں وَجدے وَجدے رہ گئیاں۔ گَڈیاں دی کھوتے ہانگ چلاندے نیں۔ اوہنے گَرمی کھاندے سوچیا۔ اَگّے سَڑک وِرلی سی۔ ارام نال گَڈی چلاندے اوہدا  غصّہ کُجھ ٹھَنڈا ہون لَگا۔ لوکی سی کی کَرَن؟ ہَن اوہنے سوچیا۔ چھولَیاں وانگ تے ڈریوِنگ لَسینس وَنڈدے نَیں۔ بَنا کوئی اَمتِحان لئے۔ ہر بندہ گَڈی رھیڑنا سِکھدے اِی سَڑک تے آ جاندا  اَے۔ جِسراں دو اِک وار چُد کے کُڑی سمجھے میں گَشتی پَک گئی آں تے سَڑکے آ کھلوئے۔ فیر آپنی وی پَڑوائے تے اَگلَیاں دے وی  بے مَزہ اِی کَڈھوائے۔ اَے گَل سوچدے اوہنوں فیر ذرا کوُ تَنْ لَگا تے اوہنے فیر سڑکے دھیان پایا۔

بازار اَپڑ کے اوہنے دوائیاں دِی ہَٹی اَگّے گَڈی کھلاری تے دو کوَ مِنْٹ اَندَر اِی بیٹھِیا ریہا کیونجے اوہنوں اَجے وی ماڑا جیا تناء لَگ ریہا سی۔ میڈیکل سٹور دے اَندَر  وَڑیا تے سامنے اَک بُڈھا تے اِک جَنانی دوائیاں لے رہے سَن۔

شادی دے پہلے دو تِن سال تے اوہ  کَدی کِسے سامنے کونڈَم نہیں سِی خرید دا۔ اوہنوں بَڑی شَرَم آندی سی بئی لوکی کِی سوچَن گے کے اوہ اَے پلاسٹِک کا لِفافا کھڑے لَنْ تے چَڑھا کے آپنی ووہٹی نُوں یدّھے گا۔ اوہنوں اِنج لَگدا سی کے کونڈم دا  ناں لَیندے اِی لوک اوہنوں تے اوہدی ووہٹی نُوں نَنگَیاں ہَمبِستَری کَر دے اِمَیْجِنْ کَرَنْ لَگ پین گے۔ اَیس خِیال نال اِی اوہنوں مُڑہکا آجاندا۔ اوہ کَدی وِی کِسے ہور گاہَک دِی موجوُدَگی وِچ کونڈَم نہیں سی لَے سَکدا۔ اِنْتَظار کَردا رہندا کے ہَٹی خالی ہوئے تے اوہ جائے۔ اِک واری تے پوُرا  سَوا گھَینٹا بار اِی چَکّر لاندا ریہا۔ ہر واری گھَروں سوچ کے نِکَلدا کے اِکّو واری بہوں سارے پیکِٹ کھَڑ لَیائے گا تاں اَیس بار بار دے عَذاب توں جان چھُٹّے۔ پَر ہَر واری اِکّو پَیکِٹ لے آندا۔ اوہنوں لَگدا زیادہ پَیکِٹ مَنگے تے دُکان دار کی سوچے گا بئی اَے لوک کِنّے ٹھوکوُ نیں۔ اوہدی ووہٹی نے کئی وار اوہنوں کیہا سی کے اوہ گولِیاں شروع کَر دَیندی اَے تاں اَے کونڈَم خرِیدَن دِی چھِنج اِی مُکّے پَر اوہ نہیں سِی مَندا۔ اوہنوں پتا سی کے گولِیاں جنانِیاں دے ہارموْن اُتے تھَلّے کر دیندِیاں نے۔

فیر ہولی ہولی اوہ وڈا ہوندا گیا۔ اوہنے سوچیا بئی ساری دُنِیا وِچ اِک وِی جِی اَیہو جیہا نہیں جِہدے پِیو نے اودی ماں نُوں  یَدّھے بغیر اِی اوہنو جَمیا ہوئے۔ تے اے گَل ہَر کِسے نوُں پتا وِی اَے۔ فیر اہدے اِچ شَرَم بھَرَم تے لُکَن مِیٹی کی؟

اوس بُڈھے تے جنانی سامنے اِی اوہنے سیلزمَین کولوں کونڈَم دے چار پَیکِٹ مَنگے۔ دوویں گاہکاں نے پہلاں تے اوہنوں گھُوری پائی تے فیر جنانی نے چَدّر سِر تے لے لئی تے بُڈھے نے موُنہہ پراں کر لَیا۔ پَیکِٹ لے کے اوہنے چھیتی چھیتی گھَر اَپڑَن دِی کِیتی ناں ووہٹی دے نہان تِیکَر اوہ کونڈَم سمیت کَمرے وِچ موجوُد ہوئے۔

گھَر اَپڑَدے اِی اوہدی ساری اُمِیداں تے پانی پھِر گیا۔ پورْچ وِچ اوہدے سوہریاں دی گَڈی کھَلوتی سِی۔ ڈِھلّے پَیریِں اَندَر گیا تے سوہریاں نال خُش اِخلاقی نال مِلیا۔ اوہدی ووہٹی اوہدے وَل ویکھ کے شَرارَت  نال مُسکائی تے جان کے سَب دے سامنے اوہنوں چھَیڑن لئی پُچھَن لَگی بئی اوہ کِتھے گیا سِی۔ ووہٹی دِی اَیس شرارَت نال اوہ کھِل اُٹھِیا تے سوہریاں نال گپّاں مارَن لَگْ پیا۔

شام نوُں نہا دھو کے اوہ چاء پِین بَیٹھے سَن کے اوہدی ووہٹی دی سہَیلی آوَڑی۔ اوہ اَمرِیکہ توں چھُٹِیاں تے آئی ہوئی سِی۔ چُست جِینز تے تَنگ بلاوُز ہِی پاندی سِی۔ سلام دُعا دے بَعْد ووہٹی چاء بنان ٹُر گئی تے سہیلی اوہدے کولوں پاکِستان دے حالات بارے پُچھَن لَگ پَئی۔ دو کوُ مِنْٹ تے اوہ دَسدا ریہا فیر اُٹھ کے اندَر گیا تے ووہٹی نُوں کہَن لَگا کے اوہ سہیلی کول بیٹھے اوہناں لئی چاء اوہ بنا دیندا اَے۔