ماس
لیکھک
شاہد شبیر
شام
دا ویلا سی تے کُتا سویر دا بھُکھا سی۔
فجرِیں
بھانڈے دا مُونہہ کھُلّا سی پر اوہنُوں شرم نا آئی۔ تُن دِتّا تھُنّا ولٹوئے چ۔
مُونہہ مار نُوں گُجر ڈانگاں مار مار ، مار مار پِنڈوں باہر کڈھ دِتّا۔ بھُکھے
ڈِڈھ نال دُکھدے پِنڈے دی سنگت، پیلیوں پیلی ٹُردیاں ان پانی لبھدیاں لبھدیاں
اوہدی نظر ماس دے اِک ٹوٹے تے پئی۔ اوہنے جھٹ آل دوالے تکیا، دُور دُور کوئی نا
دِسیا۔ اکھّاں وِچ لِشکارا تے مُونہہ چ پانی بھر کے، رِمکے رِمکے ماس ول ودھیا۔
