ماس - پنجابی کہانی

ماس

لیکھک

شاہد شبیر

شام دا ویلا سی تے کُتا سویر دا بھُکھا سی۔

فجرِیں بھانڈے دا مُونہہ کھُلّا سی پر اوہنُوں شرم نا آئی۔ تُن دِتّا تھُنّا ولٹوئے چ۔ مُونہہ مار نُوں گُجر ڈانگاں مار مار ، مار مار پِنڈوں باہر کڈھ دِتّا۔ بھُکھے ڈِڈھ نال دُکھدے پِنڈے دی سنگت، پیلیوں پیلی ٹُردیاں ان پانی لبھدیاں لبھدیاں اوہدی نظر ماس دے اِک ٹوٹے تے پئی۔ اوہنے جھٹ آل دوالے تکیا، دُور دُور کوئی نا دِسیا۔ اکھّاں وِچ لِشکارا تے مُونہہ چ پانی بھر کے، رِمکے رِمکے ماس ول ودھیا۔

نیڑے اپڑ کے اوہنے جباڑھا اجے کھولیا ای سی کہ اُتّوں اِک اِل زن کر کے تھلّے آئی، چبٹھا ماریا تے ماس لَے کے فیر اسمان ول۔

بھُک تے غُصّے نال کُتے دے تے طور ای بھوں گئے۔ اوہنے شپاشپ اِل آلے پاسے دوڑ لادتی۔

بڑا دوڑیا، بڑا بھونکیا، پر ہُن کِتھّے۔ ہفدے نُوں سُرت آن ای لگّی سی کہ اُتّے اِل نے سوچیا، کِتھّے ایہہ تھلّے اُجاڈ ای نا پا دئے۔ ایہدا مکّو تے ٹھپّو۔ اوہنے ماس دا ٹوٹا واء چ چھڈ دِتّا۔

من وِچ نویں آشا جاگی تے کُتا انھّے وا اگّے نُوں بھجیا۔

دُوجے پاسیوں اِل نے غوطا ماریا تے ماس پنجیاں چ پھڑ کے فیر اُتاں۔ ہُن آس دل چھڈے تے کُتا ڈکے، نمانا نسدا ای رہیا۔

اِل نے واء وِچ پنج ست واری ایہو تماشا کِیتا ۔

اوہ وی کُتا سی، اوہنے وی کھیڑا نا چھڈیا۔

اوہ نہیں سی جاندا، پر اِل جاندی سی، اگّے اِک کھُوہ سی۔

اوہنُوں ولا کے کھُوہ ول لیائی تے اِک واری فیر ماس واء وِچ چھڈیا۔ ایدھر ماس واء وِچ تردا تھلّے آیا تے اودھر کُتا بھجدیاں بھجدیاں سِدّھا کھُوہ وِچ۔ اوہدی لاش پِنڈ آلیاں دُوجے دِن کھُوہ وِچّوں کڈھ کے باہر سُٹی۔

اوسے دِن اوہدا ماس اِل وی کھادا۔