تھائی کھسرا ۔ پنجابی کہانی

تھائی کھسرا

از

ٹیپو سلمان مخدوم

اوہ تھائی لینڈ دا کُھسرا سی، پر سی رَج کہ سوہنا۔ مینوں اوہ جدوں وی چیتے آوندا اے میری اکھاں اگے اوہدی دو شیواں جھلدیاں نے۔ اکّ اوہدے رسیلے بُل تے دوجی اوہدیاں روندیاں اکّھاں۔

اخیرلی وارے جدوں ساڈھیاں نظراں ملیاں سن تے اوہدی اکھیاں رون ڈھیاں سَن۔ اوہ اَجّ وی ایہی سمجھدا ہووے گا کہ اوس دنیں صرف اوہی رویا سی۔ جد کہ رو میں وی پیا ساں۔

میں کوسوموئی دے بازار وچ واہورولا جیا پھر ریہا ساں۔ ٹُکر وی کھا بیٹھا ساں تے تھائی ٹُھرے دی ڈیک وی لا لئی سی۔ کُج نشہ وی ہو رہیا سی اُتوں کرن لئی وی کُج نہیں سی۔ سمجھ نہیں سی آرہیا کہ کی کراں۔ بس ڈنگر وانگ مُنہ چُک کہ ٹُری جا رہیا ساں۔ اچان چک میریاں نظراں اوس تے ٹھہر گئیاں۔ مِنّی سکرٹ تے ٹائیٹ بلاؤز اِچ اوہ اک حسین کُڑی پیا سی لگدا۔ مینوں آپنے وَل ٹُکر ٹُکر ویکھدیاں ویکھ کہ اوہ چوکس ہو گیا نے اِک ماہر گشتی وانگ ایہو جیاں اداواں وکھان لگ پیا کہ مینوں اوہدے گول مٹول چُوتڑ تے اُبلدی چھاتیاں نے کِھچ ماری۔ میں بے اختیار ہو کہ اوہدے ول ٹُر پیا۔

تُسی جہ تھائی لینڈ کدی نہیں گئے تے تُہانوں تھائی کُھسریاں دے حسن و جمال دا اندازہ نہیں ہوسکدا۔ اک خوبصورت تھائی کُڑی تے اک حسین تھائی کھسرے وچ فرق کردَیاں وڈے وڈے حُسن پرست دھوکا کھا جاندے نیں۔ میں تے فیر ایس میدان دا بال ساں۔ او وی نشے اچ دُھت۔

گوریاں گوریاں ننگیاں راناں، گول مٹول تے ملائم۔ ننگیاں باہواں، ڈُلدیاں چھاتیاں، ہرنی وانگ لَک، مورنی وانگ دھون، سٹرابری جئے بُل، وڈیاں اکھاں تے چھوٹی جِنی پھینی نک۔ میں کول اپڑیا تے اوہنے میرا ہتھ پھڑ لیا۔ اوہدا ہتھ وی بڑا نازک تے ملائم سی۔ جد اوہنے ٹُٹّی بَھجی انگریزی وِچ میرا حال پوچھیا تے مینوں پہلی وار شک پیا بئی او کڑی نہیں کھسرا اے۔ اوہدی واج سی تے جنانیاں ونگری پر کج نقلی جئی لگی سی۔ جدوں میں ٹھٹک کہ اوہنوں گُھورَن لگ پیا تے اوہنے مینوں جھپی پا لئی۔ اوہدی چھاتیاں میرے سینے نال گُھل پیاں تے میرا دل زور زور نال دھڑکن لگ پیا۔ اوہنے میرے کن اچ کیہا کہ اوہ کیتھوئے اَے۔ تھائی اِچ کھسرے نوں کیتھوئے کہندے نیں، تے مینوں اے پتا سی۔ کوئی ہور ویلا ہوندا تے میں کراہت نال اوہنوں آپنے توں دھک دیندا۔ پر اوس ویلے میرے سِر تے نشہ پیا سی چڑھدا تے اتوں اوہدی کڈویں چھاتیاں دی دب میرا سینہ گرماندی سی۔ میں اوہدے جُثے نال جُڑیا پگھلدا جانداں ساں۔

جدوں میں کیتھوئے سُن کہ وی ہِلیا جُلیا کوئی نہ تے اوہ سمجھیا بئی میں اوہدا گاہک آں۔ اوہنے میری وکھیاں وچ ہتھ پھیردے ہوئے میرے کَن دی لَو آپنے بُلاں چ لے کہ اوستے دند تے جیب پھیرنی شروع کر دتی۔ سروُر اِچ تے میں پہلاں ای ساں، ہُن مست ہو گیا۔ اوہنے جدوں ویکھیا کہ میں اوہدے تے ڈِگدا ای جانداں آں تے اوہ مینوں لے کہ اوتھے اک بند ہٹی دے تھڑے تے ای بہہ گیا۔ میرا ڈولدا سِر اوہنے آپنی چھاتی نال ڸا کہ میرے ٹِڈھ دے پیندے تے ہتھ پھیرنا شروع کر دتا۔ میرے مونہوں اک کراہ جئی نکلی تے میں بے اختیار ہو کہ اودھی چھاتیاں دی ڈُونگ اِچ مُنہ مارن لگ پیا۔ نال اِی میرا ہَتھ اوہدی ران دے اندرلے پاسے ٹُر گیا۔ اوہدی ملائم ران نال ہتھ لگدے ای جیویں مینوں کرنٹ جیا لگیا۔ ران تے ہتھ پیندے ای میرے دماغ وچ اک کالے کلوٹے، والاں بھرے غلیظ تے اَدھ موئے لَن دی تصویر اُبھری۔ تے میرا سارا جُثہ جیویں برف دی سِل بن گیا۔

دوجے پاسے او کھسرا میرے صدقے واری ہویا جا رہیا سی۔ کدی میریاں اکھاں چُمدا تے کدی میرے بُل۔ پر میرے تالو اِچ کوڑ بھر گیا سی۔ میں یک دم کھلو گیا۔ کھلوندے ای مینوں چکر آ گیا۔ تھائی ٹُھرا تگڑا سی۔ میرا ارادہ تے اے سی کہ کھلوندے سار ای اُہنو چھڈ کہ ٹُر پواں گا تے اوہ آپے ای سمجھ جاوے گا بئی میں اوہدا گاہک نہیں۔ پر ہُن چکر آن نال میں ٹُردا کی، ڈگن لگا ساں۔ اوہنے اک واری فیر جھپی پا کے مینوں سنبھالا دِتا۔ ایس واری اوہنے سنبھالیا کی بس مینوں گودی چُک کہ چولی وچ ای نہیں پایا۔ کدی چولی وچوں آپنا خوشبودار ریشمی رومال کڈھ کے میرے مَتھے توں مُڑہکا پُونجدا، کدی آپنے پرس وچوں پانی دی بوتل کڈھ کے میرے مونہہ تے چِھٹے ماردا تے کدی بال ونگر میری ٹھوڈی پھڑ کے میرے مونہہ توں بوتل لا کے مینوں پانی دا گُھٹ دیندا۔ پنج مِنٹاں بعد جدوں میں وَل ہویا تے اوہنے اینے پیار نال میرا مَتھا چُمیا کہ مینوں آپنی  بے بے چیتے آ گئی۔ تے نال ای اے سوچ کے کہ میں اوہنوں ہُن کس مونہہ نال نا کراں گا، میرا دِل بیہہ گیا۔

مینوں پریشان ویکھ کہ اوہ چُپ جیا کر گیا تے دوبارہ اوتھے تھڑے اُتے ای بہہ گیا۔ اوہدا اُترا ہویا مونہہ ویکھ کہ میریاں اکھاں اَگے اوہدا تھوڑی دیر پہلے آلا دمکتا مُکھ آگیا۔ اجے میں سوچ ای ریہا ساں کہ کی کراں کہ اوہنے مینوں نال بیٹھن دا اشارہ کیتا۔ میں بہہ گیا۔ اوہنے میرا ہَتھ پَھڑ کہ رونہاکی مسکان نال دسیا کہ اوس دن اوہ تِن واری دُھتکاریا جا چُکیا سی تے اوہنے آپنے تِن ورھیاں دے پُتر لئی کھڈونا لینا سی کیونجہ اگلے دن اوہدا جنم دن سی۔ فیر اوہنے  میرا گل چُمیا تے مینوں خدا حافظ سوہنے مُنڈے کہہ کہ جپھی پائی۔ اوہ سمجھ گیا سی کہ میں گاہک نہیں نشئی ساں۔

میں اُٹھ کہ جان دے بجائے اوتھے ای بیٹھا ریہا۔ میرے کول کرن لئی کُج وی نہیں سی تے اوستے مینوں ترس وی بہت آریہا سی۔ تھوڑا بہت اثر اوہدے حسن تے شراب دا وی ہووے گا۔ میں اوہنوں آفر کرائی کہ میں بڑا تھکیا ہویا ہاں۔ اگر اوہ میرے مالش کردوے تے میں اوہنوں ہزار باتھ دیاں گا۔ اوہدیاں اکھاں چمک پیاں تے مُکھ تے مُسکان پَھیل گئی، بچیاں وانگ، اچان چک۔ اوہنے بڑی شرارتی ادا نال میرے دھون وچ باہواں پا کہ کیہا کہ اوہ میری ہر طرح تے ہر جگہ دی مالش کرن نوں تیار سی۔ جد میں گھابر کہ کیہا کہ میں اوہ نہیں تے اوہ کِھلکِھلا کہ ہسن لگ پیا۔ فیر بڑے پیار نال میرے وَل ویکھ کہ بولیا کہ جسراں میں کہواں گا بلکل اوسی طرح ای ہووے گا۔ میں مُسکا کہ اوہدا گَل چُم لیا۔ اوہنے حریان ہو کہ میرے ول ویکھیا۔ اوہ بہت خُش ہو گیا سی۔ اُٹھ کہ اوہنے اک ٹُک ٹُک یعنی تھائی چِنگ چِی رکشہ روکیا۔ اسی اوستے بہہ گئے تے میں آپنے ہوٹل دا پتہ دسیا۔ اسیں دوویں بڑے خُش ساں۔ اوہ ایس لئی کہ اوہنوں پیہے لبھ جان گے تے میں ایس لئی کہ چلو میں اوس وچارے دا دل رکھ لیا۔ اسی بار بار اک دوجے وَل ویکھ کہ مُسکا رہے ساں۔ فیر اسی اک دوجے دا ہتھ پھڑ لیا۔ تے فیر اوہنے آپنا سِر میرے موڈھے تے رکھ دِتا۔ مینوں او بڑا ای معصوم تے پیارا لگا۔ فیر اچان چک میری نظر رکشے آلے تے پئی۔ او سانوں ویکھ ویکھ کہ دند پیا سی کڈدا۔ اوہدے مونہہ دی خباثت ای دَس رہی سی کہ او ساڈے بارے کی سوچن ڈیا سی۔ میری ساری خُشی شُوں کر کہ اُڈ گئی۔ رکشے آلا بار بار ساڈے ول گندیاں نظراں نال ویکھ کہ دند کڈدا سی تے ہر واری میریاں رگاں تن جاندیاں۔ ہوٹل کول اپڑدے اپڑدے مینوں اِنج لگن لگ پیا کہ سارا شہر ای ساڈے ول ویکھ ریہا اے۔ پر اوہ میرے موڈھے تے سِر رکھ کہ ساری دنیا توں بے خبر سی۔

ہُن میرا انگ انگ تندی وانگ تنیا پیا سی۔میں رکشہ ہوٹل توں کوئی اک مِیل پہلاں ای رکوا لیا۔ اسی رکشے توں اُتر کے پیہے دِتے تے اوہنے ایدھر اودھر ویکھ کہ ہوٹل پارے پُچھیا۔ جدوں اہونوں پتہ چلیا کہ اسی ہوٹلوں دور ای اُتر گئے ساں تے اوہ چُپ جیا کر گیا۔ رکشے دے جان دے بعد اسی سڑک تے کلے رہ گئے۔ رکشے آلے دی گندی مُسکان تے غلیظ نظراں توں نجات پا کہ اِنج لگیا کہ موڈھیاں توں بوجھ لتھ گیا سی۔ میں مسکا کہ اوہدے ول ویکھیا۔ اوہ اک واری فیر خُش ہو گیا۔

اسی ہتھاں اِچ ہتھ پا کہ ہوٹل ول ٹُرن لگ پئے۔ اٹھکیلیاں کردے۔ اسی دوویں بڑے خُش ساں۔ اوہ میرے نال شرارتاں پیا کردا سی۔ کدھی میرے پچھے ہتھ ماردا کدھی اگے۔ تے فیر شرارت نال ہسدا۔ مینوں اوہ اک بڑے ای پیارے بال جیا لگ رہیا سی۔ ایسی طرح ہسدے کھیڈدے اسی ہوٹل کول اپڑ گئے۔ ہوٹل دے سامنے ای فٹ پاتھ تے کُج سکھ بیٹھے بئیر رہے سن۔ میں اوہناں نوں سیان لیا۔ اوہ میرے ہوٹل وچ ای ٹہرے ہوئے سن۔ میں اوہناں نوں لابی اچ آندیاں جاندیاں ویکھیا سی۔  اوہ ہولی عمر دے منڈے کھنڈے نشے وچ سن۔ میں چوں کہ اوہنا دی بولی بولدا ساں ایس لئی اوہ مینوں آپنا بھوئیں بھرا سمجھدے سن۔ اوہناں نے جو مینوں اک نوجوان تے بڑے سیکسی جئے سوہنے کھسرے نال آندیاں ویکھیا تے اوہناں نوں تے اک شغل لبھ گیا۔ اوہ سیٹیاں مارن لگ پئے تے واجاں مارن لگ پئے کہ اے تے بڑا ظلم اے کہ مینوں تھائی لینڈ آ کہ وی کڑی نہیں لبھی۔ اک نے واج لائی کہ اوہنوں تے پتہ ای نہیں بئی کھسرے نال کردے کی نیں؟ دوجے نے نعرہ ماریا آؤ کھسرے دے یار کولوں پچھیے۔ اوہناں دے ٹَھٹھیاں نے میری تے جو بھولی گواچی سو گواچی، کیتھوئے وچارے دا وی رنگ پیلا پھٹک پے گیا۔ اوہنوں پنجابی تے نہیں سی سمجھ آندی پئی، پر سرداراں دے ٹَھٹھے تے میرا حال ویکھ کہ اوہ ڈاڈھا سمجھ گیا سی بئی گل کس پاسے پئی ٹردی سی۔

میں جیویں ماش دے آٹے دی مورت بن گیا۔ سدؔھی دھون، سدھا مونہہ تے سدھیاں نظراں۔ سرداراں نوں کراس کر کہ اَسی میرا ہوٹل وی کراس کر گئے۔ کوئی ادھا کُو کلومیٹر اگے جا کہ میں فٹ پاتھ تے بہہ گیا تے بوجھے چوں کڈھ کہ سرگٹ لا لیا۔ اوہ دو کُو منٹ تے اُنج ای کھلوتا ریہا فیر دو قدم اگے ہو کے اوہنے اک چنگ چی رکشہ روک لیا۔ رکشہ رُکیا تے اوہنے پچھاں مُڑ کے میرے وَل ویکھیا۔ میں اُٹھ کے اگؔے آیا، اوہدا متھا چُمیا تے ہزار باتھ اوہدے ہتھ اِچ پھڑا دتے۔ اوہ چپ کر کے رکشے چ بہہ گیا تے رکشہ چل پیا۔ دور جاندے اوہنے مینوں بائے بائے کرن لئی ہتھ چُکیا تے نال ای دوواں ہتھاں اچ مونہہ لُکا کہ رون لگ پیا۔ میں فیر فٹ پاتھ تے آ کے بہہ گیا تے گوڈیاں چ سِر دے کے رون لگ پیا۔