سمورائی
پنجابی سائنس فکشن
لیکھک
روپ ڈھلوں
گرمکھی توں لپی انتر
ٹیپو سلمان مخدوم
مانجھی
ء1612
امبر دا طور طریقہ اج افسوسناک جاپدا ہے۔ کجھ دیر پہلا ہی، میں منہ ہنیرے اک سواری نوں ساحل توں لجان لئی تیار ہو گیا ساں۔ سنیہا آیا سی کہ اس سواری نوں کیہڑی تھاں توں اتے کس ویلے لجانا اے۔ میں این وقت اوس نوں لجان واسطے پجّ گیا ساں، اوہ اس تھاں میرے پجن توں اک گھنٹہ بعد'چ آیا سی۔ اوہ مینوں نشے'چ دھتّ لگیا۔ ہن میرے شکارے'چ بیٹھا ہے۔ اج قدرت دی شانتی وچّ آئی خلل دی وجہ توں شکارے دے ارد گرد سمندری اتھری لہراں شکارے نوں اپر ہیٹھاں کر رہیاں ہن تے شکارہ بری طرحاں ڈول رہا ہے۔ میں چپوآں سمیت آوارہ لہراں نال دوچار ہو رہیا ہاں۔ گنرو دا جزیرہ اجے اک گھنٹے دی دوری تے ہے۔ ہوا دی ساں ساں دی آواز تڑاکدی ہے۔ ہور آوازاں وی سندیاں نیں۔ مہانٹوٹرو اتے ساگر مرغیاں چیک چہاڑا پاؤندیاں نیں؛ پانی دیاں ٹھاٹھاں شور مچاؤندیاں ہن۔ سمندر دے سنسار یاں آسمان دی چھت توں سوا مینوں کجھ نہیں دسدا۔
مینوں میرے ساہمنے دور تکّ گنرو دا تٹّ ساخ دسدا ہے۔ پر میری سواری دی پٹھّ ہے گنرو دے جزیرے ولّ۔ اس کرکے میں سہجے ہی سواری دی صورتَ ولّ تکّ سکدا ہاں۔ اوہدا جوڑا ٹیڑھا ہے، سر کھتھا تے شکل تھنّ منّ ہے۔ چست چہرے ہیٹھ اسدا سارا سریر کمونو وچّ لپیٹیا ہویا ہے۔ کمونو وی اسدا ادھا پاٹیا ہے، ہوا'چ پھڑ پھڑاندا اے۔ اس بندے دے مونہوں شراب دی ہمک آؤندی ہے۔ شرابی ہے۔ اسنے اپنے ہتھاں نوں آلے دوالے ماریا۔ اوہ آودی تلوار، اک جاپانی کتانا، نوں ٹولدا ہے۔ جد تلوار لبھی نہیں، اس نوں محسوس ہویا کہ پنڈ دے اڈے'چ ہی بھلّ آیا ہے۔
پھر اسنے آودے کمونو وچوں چھرا بھالیا اتے اپڑیاں عقابی اکھاں اتانہ چکّ میرے چپو ولّ اشارہ کیتا۔ میں ڈر گیا تے چپوآں نوں آودے نیڑے کر لیا۔
کیہ گلّ اے؟ پار جان لئی اکوں کافی نہیں؟ لے پیسے ہور چاہیدے تاں؟ آہ چکّ, اسنے تھیلی وگاہ کہ ماری جو میری جھولی'چ آ ڈگی۔
اک نال تاں بہت دیر لگوگی...، مینوں ہور کجھ نہ سجھیا، اوس ویلے۔
-دیر؟ اوہ اڈیک لؤں مینوں۔ مینوں کوئی کاہل نہی۔
میں اوہدے حوالے اک چپو کر دتا۔ میں پھر دوجے نال ہی ڈنگ سار لیا۔ اوہنے میرے ساہمنے چھرے نال کاٹھ نوں کٹنا شروع کیتا، تے ہولی ہولی تراش کے چپو دا روپ بدل دتا۔ پھر ہولی ہولی میریاں اکھاں ساہمنے چپو نوں کھڑگی سروپ'چ ڈھالھ دتا۔ اک لکڑ دی کتانا نرمت کر دتی!
میں اوکھے ہو کے اکو چپو نال ہی جواربھاٹے نال لڑیا۔ اوہ آپنے مزے تے مستی وچّ آودی کتانے نوں بنائی گیا۔ میرے پچھے سورج ہولی ہولی اچا اٹھ رہیا ہے۔ پھر جدوں شکارہ گنرو دے کنڈھے تے جا لگا، میں دیکھیا اوتھے کئی لوک اڈیک'چ کھلوتے ہن۔ جو کیڑیاں دا بھون ہی لگدے ہن دوروں کھڑے۔ شکارہ ریت نوں چمکے اٹک گیا۔ سواری نے چھال مارکے اوہناں دا ساہمنا کیتا، اسدے ہتھ'چ لکڑ دی تلوار۔ جداں موسیٰ نے پانی نوں چیرکے اڈّ کیتا، اسے طرحاں سارے پاسے ہو گئے۔
کیول اک بندہ اخیر تے کھڑھا ہے۔ اسدا ناں، سساکی کوجرو۔ گنرووالا...جزیرہ دا نامی سوربیر!
واہ! میں سوچیا، اوہنے سساکی نال تلوار چلاؤنی! اوہ وی لکڑ دی کتانے نال! ایہنی ہمت والا کون اے؟ میں سواری دی پٹھّ ولّ جھاکاں۔ ایہہ ہے کون؟
سیوک
1584ء
میرا پنڈ میاموتو ہے۔ ایہہ ہرما صوبہ وچّ سی۔ اس ویلے نیہون ( جاپان) دے سامنتاں دی لام لگی سی۔ انہیں دناں وچّ آپس وچّ یدھ کر رہے سارے پنڈ اک سامنت ہیٹھ سی۔ ساڈے گراں دا وی ایہہ ہی حالَ سی۔ ویسے زیادہ بندے تاں کامے اتے جٹّ لوک سن، پر ساڈے دیش وچّ تاں جٹّ اتے کامے سبھ توں شودر سمجھے جاندے سن۔ کساناں کول گھٹّ حق سن۔ میں وی ایہناں دی گنتی وچوں سی۔ اسیں سگوں بے علم زیادہ سی۔ ذمیندار سبھ کھتری قوم دے سن۔ ایہہ ہی لوک پڑھے لکھے ہندے سی۔ اسے جات توں سامنت پیدا ہوئے سن۔ کیول اوہناں نوں ہی ہتھیار رکھن دا حق سی۔ اوہناں نوں ہی شستر نال لڑنا سکھایا جاندا سی۔ کجھ پنڈ صرف ایہناں دی آبادی نال بھرپور سن۔ اس پنڈاں وچّ کسان توں لے کے استاد ایہہ ہی سن، سرب کلا سمرتھّ والے۔ سامنتاں دے فوجیاں نوں سمرائی آکھیا جاندا سی۔ سامنت خود وی سمرائی سن۔ ایہہ کھتری پنڈ اتے علاقے دے جودھے سن۔ ہور کسے کول شستر رکھنا منع سی۔ جے عامَ آدمی پھڑھیا جاندا ہتھیار نال تاں ڈنڈ کتے دی موت سی۔ ہر سامنت اک شوگن دا چیلا سی۔ ساڈے صوبے دا شوگن ٹھاکر شنمان اگا نو کمی سی۔ ساڈا صوبہ ہرما مماسکا خطے دا اک علاقہ سی۔ جد میں نیانا سی تاں شنمان دا سامنتا ہرتا سی۔ ہن اوہدے منڈے نے اوہدی سرداری لے لئی سی۔ منڈے دا ناں وی شنمان ہی سی۔ شنمان منیسے۔ جیویں ایہہ شنمان اگا دا سیوک سی، میں اوہدا سیوک سی۔ میں اس خاندانی گھر وچّ لیکھاکار بن گیا اتے حساب کتاب رکھن والا۔ میری جات دے تاں تابیا ہوئے سن، پر چنگی قسمت نال مینوں ہرتا نے آودے گھر وچّ آؤن دتا اتے پڑھن دتا۔ اس لئی میں شنمان منیسے بارے بہت کجھ جاندا ہاں اتے سمرائیاں بارے وی۔
منیسے توہین نہیں سی جردہ۔ سگھڑ گتکا کھیلھن والا سی۔ اک جھٹکے نال ویری دا سر شریر توں الگّ کر دندا سی۔ ہر سمرائی روز شستر پلتھا کھیڈدا اتے یدھکاری کردا سی۔ کینجتسو دا کھلاڑی سی۔ کینجتسو نیہون دی تلواربازی سی جس وچّ صرف سمرائی دھنی سن۔ جتیجتسو دا قصبی سی، کہن دا مطلب پلتھیبازی سی۔ کئی سمرائی اس توں کینجتسو تے جتیجتسو سکھدے سی۔ منیسے نوں اسدے پتا، ہرتے نے پنج سال دی عمر توں لڑنا سکھایا۔ ویسے ایہہ عامَ سی ہر سمرائی لئی۔ اوہناں نوں تلواربازی اتے نشانیبازی اس عمر توں سکھائیاں جاندیاں سن۔ ورھیاں لئی دوڑدے گھوڑے تے سوار ہو کے بان ودیا کردے سی۔ سبھ کجھ وڈیاں توں سکھدے سن۔ جیہڑے سمارائی امیر گھروں سن، اوہناں نوں تاں پاٹھشالا وچّ داخل دے کے ساہت، اتہاس اتے کلا کار دی تلیم حاصل کرا دتی جاندی سی۔
جے ساڈے صوبے'چ دساں بندیاں دی لائن لگّ جاوے تاں اک ہی اوہناں'چوں سمرائی دی جات دا سی۔ سمرائی دے آودے ضابطے سن۔ ایہناں نوں بشیڈو آکھدے سن۔ منیسے ہر گوانڈھی دے پتر نوں وی سبھ کجھ سکھاؤندا سی۔ بشیڈو سمرائی نوں ہک دندا سی عامَ آدمی نوں مارنا جے اسنے سمرائی دی عزت دی اہی تہی کیتی۔ اسیں سارے سمرائی توں ڈردے سن۔
منیسے شوگن ٹھاکر شنمان اگا نو کمی دا سجا ہتھ ہی سی۔ اسنے ساڈے علاقے نوں وی ہتھ ہیٹھ رکھیا سی۔ آپ شوگن دا ہتھ چمدا سی۔ پر سچ ایہہ سی کہ شوگن توں ڈردے سی۔ شوگن دی عزت لئی تاں سمرائی آودی جان دے دندے سی۔ ڈھڈّ'چ خود ہی کرپان کھوبھ کے ہولی ہولی اک پاسوں گھڑیسکے خدکشی کر لیندے سن! اوہناں دی جان توں شوگن دی عزت پیاری سی۔ مالک توں بناں سمرائی، سمرائی نہیں سمجھیا جاندا سی۔ منگیتاں وانگ بیابان'چ رلدے للو پنجو وانگ سی۔
جد وی منیسے نوں فوج چاہیدی سی سارا پنڈ حاضر سی، کیونکہ منیسے اتے اسدے سمرائیاں نے سانوں نذرانے وانگ لڑن لئی اگے کر دینا سی۔ پر عامَ پنڈ دے سمرائی ہی جنگ وچّ شامل ہندے سن۔ صرف اوہناں کولے تاں استر شستر سن۔ جٹّ اتے کامے تاں بکرے ہی سن، اوہناں دیاں اکھاں وچّ۔ جد کھتری لڑن جاندے تاں سیانے دی جگہ پچھے رہیا نیانا ( سمرائیاں دا) انچارج ہو جاندا سی۔
سو اس ماحول'چ اسیں منیسے دے ہیٹھ رہندے سن۔
منیسے بارے ہور کیہ اظہار کراں؟ مدھرا سی۔ چھاتی چوڑی، باہاں لتاں تنیاں وانگ، سر تے جوڑا۔ متھے توں لے کے جوڑے تکّ سر نوں روڈا کیتا سی، جنجھ عامَ سمرائیاں دی روڑھی سی۔ اکھاں پنکھڑیاں ورگیاں سن، منہ دے تھائی لیک پیڈے مکھ دے اتے واہی سی۔ عامَ کمونو'چ تردا پھردا ہندا سی۔ جد جنگ دی واری ہووے، تد ہر سمرائی وانگ ذرابکتر پایا ہندا سی، جسدا کوچ بہت خوفناک جاپدا سی، دیکھن والے نوں۔ کتانے کمونو وچّ کتے لکی ہندی سی۔
منیسے بہت سخت آدمی سی۔ اوہدی آواز کوڑی لگدی سی۔ ساڈی ریت سی سر نوں جھکانا جد کسے خاص بندے نوں ملدے سی، تے منیسے لئی کافی سر نیواں کرنا پیندا سی۔ زنانی نوں تاں دھرتی تے آودیاں اکھاں ٹکاؤننیاں پیندیاں سن۔ اوہدی ستونتی لئی وی ایہی حالَ سی۔ جنا پتونت بندے دا اخسرانا سی، اوہناں سیس نیواں کرنا پیندا سی۔ جے اس ترا دا دنیادار نوں سوال کرنا جاں جواب دینا لوک سمجھدے کہ ورقہ پاٹ جانا! اس لئی منیسے'چ غرب سی۔ اک وار اک ناری نے اس دیاں اکھاں'چ اکھاں پا کے دھکڑشاہی کیتی۔ اسدا سیس کٹّ دتا۔ کسے نے کجھ نہیں کیہا۔ سمرائی نوں کون کہندا ہے؟ لوک منیسے توں واقعی ڈردے سی!
منیسے آودی گھروالی نال وی کافی کٹھور سی۔ ڈردی کجھ نہیں کہندی سی۔ ویسے کرے وی کیہ؟ ساڈا سماج ہی عورتاں لئی نیاں نہیں ہے۔ منیسے لئی پیالی'چ ہری قہوہ پاؤندی سی؛ شوہر لئی بسترا گرم رکھدی اتے اسدا ذرابکتر صاف کردی سی۔ ویسے سامنت دی پتنی ہون کارن گھر دا سارا حساب کتاب اسدے ہتھ سی۔ نوکراں اپر راج کردی سی اتے پونجی لاوندی سی۔ گھر تاں اوہی چلاندی سی۔ ایناں کرن نال اس ناری نوں اکھاں تے بٹھانا چاہیدا سی پر کیہ کہواں؟ سماج تاں تاج بندے دے ہتھاں'چ رکھدا ہے۔ دراصل منیسے دی ووہٹی دا ناں میں بتا نہیں سکدا! ساڈے لئی تاں گھر دی مالکن سی۔ پر تاریخ نے تاں آدمیاں دیاں ناریاں دے نانواں تے نقاب پایا ہے۔ مطلب اتہاس دے پنیاں تے نکوڑ'چ تیویں نوں پا کے چیتا بھلا دتا۔ میں وی اس گلّ دا دوشی ہاں۔ کوئی یاد نہیں منیسے دی گھروالی دی روپتا کیہ ہے۔ سو تہانوں صرف کہہ سکدا کہ منیسے دی گھر دی مالکن ہی سی۔ اوہ مالکن جس نے غالب کر دتا گھردا نام! اس نے منیسے نوں اکلوتا دا ابا بنا دتا!
اس رات خوب ساقی پیتی منیسے نے۔ پر جس زچا نے جنن کیتا، اوہ تاں گھر ہمبھی پئی سی۔ سیاح بختی دی گلّ سی کہ کجھ سپتاہاں بعد سریر چھڈّ گئی۔ جو مرضی میں منیسے اتے مالکن بارے سوچیا، اک گلّ پکی سی۔ آودے ہوئے پتّ ولّ اک دمّ منیسے سخت بن گیا سی۔ حالے بینوسکے تاں بالک ہی سی، جد اسدے پتا، منیسے نے کھج کے کیہا - مینوں نہیں اس دی لوڑ۔ پھر وی اک سمرائی دوست نے منیسے نوں اس لئی قائل کر لیا سی دوجا ویاہ کرن لئی کہ بچہ وی چنگی طرحاں پل جاویگا!
بال دا ناں لمبا جا سی، پر اسیں سبھ اسنوں بینوسکے آکھدے سی۔ ہور سبھ کجھ بچے کولے سی، پر باپو دا پیار دور دراز سی! منیسے نے ٹوشیکو نال شادی کر کے اسدے حوالے منڈا کر دتا۔ آپ پورا دھیان کینجتسو تے جتیجتسو ولّ کر لیا۔ بینوسکے لئی ٹوشیکو ہی ماں پیو سی۔ بھاویں نیانا اسدا سی نہیں، ٹوشیکو موہممتا اونا ہی دندی سی جنھاں ضرور مالکن نے دینا سی۔ اک گلّ تاں صاف نظر آؤندی سی...جتھیں ڈر نال مالکن نے اطاعت قبول کرنی سی، ٹوشیکو تاں مرد دا ساہمنا کرنا جاندی سی۔ نکا بینوسکے اسدے پچھے کھڑ جاندا تے ٹوشیکو ڈھال وانگ بچا دیندی سی، بھاویں منیسے اسدے چپیڑ جڑ دیندا سی۔ پر ٹوشیکو ہر پل تاں بینوسکے کول ہو نہیں سکدی سی۔ جد منڈا وڈا ہو گیا اوہنوں باپ کینجتسو، جتیجتسو اتے بان ودیا خود سکھاؤندا سی۔ ایہہ سنتھا ڈوجو'چ ہندا سی، اک اکھاڑا جتھیں کھترانیاں جاں نڈھیاں دا ہونا نشیدھ سی۔
ڈوجو عامَ اک کمرہ ہندا ہے، جس دے بھنجے فرشی دھری ہندی ہے۔ اس تے آودے گوڈیاں تے مرد بیٹھ کے تیار رہندے نیں آودے سینسی (گردیو) توں اجازت لے جتیجتسو کھیلن لئی۔ ایہہ سمرائی دی ہتھ پیر نال لڑائی ہندی ہے جس وچّ سکھدے نیں اک دوجے نوں کلائی توں پھڑ کے سٹن جاں لتّ مارکے کٹن۔ اس ہی تھاں کینجتسو کھیلی جاندی ہے، سمرائی دا گتکا۔ اس تھائیں بینوسکے اتے اسدے آڑی کئی گھنٹیاں وقت کڈھدے۔ اس تھاں منیسے دا سخت راج سی۔ آودے پتر نال ہور ششاں نالوں خوب سخت سی۔ سانوں تاں جاپدا جویں آودے پتر نوں پسند وی نہیں کردا۔ ہو سکدا پتّ نوں مالکن دی موت دا گناہ گار سمجھدا ہی سی۔ ایہہ گلّ دا ضرور ٹوشیکو نوں وی علم سی۔ اس لئی ایہہ ابھے عورت نے ساڈا ادب جت لیا اتے منڈا وی اسدی قدر کردا سی۔ ایہہ گلّ عامَ نہیں سی زنانیاں لئی، پر ایہہ عامَ زنانی نہیں سی! منیسے توں نہیں ڈردی سی، ربّ توں کتے ڈرے؟ انجھ بیعقل نہیں سی۔ اسنوں پورا پتہ سی منیسے نوں تابع داری دین دا، خاص لوکاں دے ساہمنے۔
ویاہ جد ہویا، ٹوشیکو دی مرضی نہیں سی۔ ساڈا دھرن شنٹو ہے، تے اسدے حساب نال اک وڈے سمرائی نے چاہیا آودی بیٹی دا ویاہ وڈے سامنت نال کراؤنا۔ انجھ منیسے کول وارث ہن سی، پر اسنوں ساتھ چاہیدا سی، تے دوجے ویاہ نال ہو سکدا سی۔ جد منیسے دے گھر آئی، میں ویکھیا کنی چندرمکھی سی۔ بہت ناز نین ناری سی ٹوشیکو۔ وال جاپانی ویس بھوشا دے حساب نال اپر بنھے سی، اک سوئی جوڑے'چوں لنگھائی۔ مکھ اتے چٹا پاؤڈر لایا، سرخی رنگ گلھاں بھڑکدیاں سی۔ اکھاں بادام وانگ انڈکار سن، نکّ پھینا سی۔ کمونو دی تیڑ ریشمی پٹی بنھی سی۔ سر نیواں کیتا سی۔ اک دم سمرائی دے سیوگ سی! عامَ جاپانن توں لمبی سی۔
ٹوشیکو نے بینوسکے نوں آودے پتّ وانگر پالیا۔ پر اخیر تے سارے فیصلے تاں منیسے دے ہی سی۔ منڈا باپ توں ڈردا وی سی، پر اسدی لڑن دی توفیق ویکھ کے پتا دی عزت وی کردا سی۔ کافی کوشش کیتی ساڈے بینوسکے نے باپ دا پیار جتن۔ پر پتا تاں خشک سبھاء دا ہی سی۔ جد بینوسکے گتکا (کینجتسو) آودے دوستاں نال کھیلدا سی ڈوجو وچّ، جے ہاریا، باپ زیادہ سخت سی۔ تے جتیا، پھرکڑا مارکے کھڈے لاؤندا سی، جاں اس نوں پھر لڑاؤندا سی۔ اسدے دل جتن نوں بینوسکے سبھ توں تیز گتکاکار بن گیا اس کرکے۔ ہو سکدا ایہی پیو دی چال سی۔
ٹوشیکو نے سلیقے، پڑھائی اتے ہور بہت کجھ بینوسکے نوں سکھایا۔ اسنوں چنگا منڈا بنا دتا۔ ماں توں عادتاں سکھیاں، باپ توں مرد وانگ لڑنا۔ اس لئی منیسے لئی ٹھیک وارث ہی سی، ساڈا بینوسکے۔ پر پھر وی ساڈے مالک نے اس نال ڈاڈھے ہتھ نال سلوک کیتے۔
اک پاسے منڈا فلادی ویر بن گیا، جیہڑا بھانج کھاندا نہیں سی، کسے توں وی۔ دوجے پاسے آودے باپ نوں برا مننا لگّ پیا سی۔ اس دا نتیجہ دوناں لئی چنگا نہیں سی۔ باپ ضدی سی، تے پتّ گھٹّ نہیں۔ اس دا اثر ساریاں تے پین لگّ پیا۔ ٹوشیکو نے کوشش کیتی سبھ کجھ سمبھالن دی، پر پاڑ پے گیا۔ اک دن بینوسکے اتے اسدے قریب انگ پال دی چھنجھ کرائی۔ بینوسکے ہار گیا، اتے باپ نے کھجھّ کھجھّ کے دیکھیا۔ لگے جویں اس نوں دھرواس ملیا۔
پیو پتّ وچھڑ گئے۔ ٹوشیکو کجھ نہیں کر سکی کٹھے کراؤن لئی۔ پھر دن آیا جد شوگن نے منیسے نوں جنگ'چ بلایا۔ باپ نے منڈے نوں باہر بھیج دتا۔ کیونکہ جد جنگ توں پرتیا، منیسے اتے ٹوشیکو دی لڑائی منڈے اتے ہو گئی۔ چتّ کیتا تیویں نوں ماردیا، پر ووہٹی وی ہشیار سی۔ اسنے سوکھا نہیں بنایا۔ حیران دی گلّ سی کہ پتی نے پتنی دا سیس نہیں لاہیا! مارن دے پرتھائے، چھڈّ چھڈائی ہو گئی، ساہڑ ستی تھائیں ٹوشیکو پیکے چلے گئی۔ ہولدلی منڈا کھڑا رہِ گیا۔ اس گلّ ودھن توں پہلاں ہی منیسے نے آودے بھرا دے مندر بھیج دتا۔
بھرا دا ناں دورن سی اتے اوہ دور رہندا سی ، اک شوریئن مندر وچّ، جتھیں اوہ بھکشو سی۔ نارنگی چوغا ہمیشہ پایا ہندا سی، ہتھ وچّ ڈنڈا، سیس گھونا، ٹھوڈی توں کھوودا۔ اس نے کارج بھار لے لیا منڈے دی پڑھائی دا۔ بودھی سی اتے بدھ دیاں گرمتاں نے منڈے تے ضرور اثر کیتا سی۔ جد چاچے نے میاموتو واپس بھیجیا بینوسکے دی عمر دساں سالاں دی ہی سی۔ باپو حالے وی اداں دا ہی سی۔ منڈا چپّ چاپ پڑھے، لکھے جاں ڈوجو'چ کھیلے۔ اک ہور سال بیتیا جد منیسے نے منڈا تیاگ دتا۔ اسیں، مطلب پنڈ والیاں نے اسنوں اس دن توں بیٹا بنایا، شاہد تاں اسنے پنڈ دا ناں میاموتو گود لیا؟
ہن پنڈ دا نواں سامنت سی۔ ایتکی لڑائی توں بعد منیسے ایتھے واپس نہیں آیا۔ سبھ توں زبردست سی کہ اسنے منڈا چھڈّ کے ساقی نال شرابی ہو کے سمرائیاں نال چانگ ماری گیا۔ ہارکے شوگن نے اسنوں رونن بنا دتا، اک بیمالک سمرائی۔ لوک کیہندے نیں کہ اس نے مشہور سمرائی، گنرو یوشیٹیکا نال پنگا لیا۔ کیہندے اس سمرائی نال نانی یاد آ جاندی اے! کہندے کہ یوشیٹیکا نے منیسے نوں رگڑ دتا۔ کیہ کہہ سکدے آ؟ اڈدی اڈدی دا کیہ پتہ؟ ہو سکدا منیسے الوپ ہو گیا، ہو سکدا مار دتا لجھن وچّ۔
پنڈ لئی تاں اک ہی مشہور پہاڑ نال ٹکر لئی سی۔ اوہ ساڈے بینوسکے، جد تیراں ورھیاں دا سی۔ اسدی اک آدمی نال کھہِ ہوئی۔ ایہہ بندہ تاجیما پنڈ دا سمرائی سی، جس لئی ساڈا بینوسکے تاں اک مرگ دا بچہ سی۔ پر اسدی آن نے اسنوں ساڈے پنڈ دے اتم گتکیباز یعنی سمرائی نال لڑائی'چ پھسا دتا سی۔ پھر وی ساڈا بینوسکے منیسے دا چاٹڑا سی؛ اتے اسدا پتّ وی سی۔ تاجیمایا دا ناں اریما کبے سی۔ اس نے سوچیا منڈا ہی سی، اسدی ماں نوں ٹچر کراں۔ اریمے دے کول تلوار، مطلب کٹانا سی۔ بینوسکے کول تاں اک بوکن، مطلب تلوار روپ ڈنڈا سی جس نال گتکا کھیلدا سی۔
جد بینوسکے نے ماں لفظ سنیا، اس نوں ٹوشیکو یاد آ گئی اتے جنا غصہ سی پتا نال ماں نال طلاق کرن اتے اسنوں دور بھیجن دا واپس آ گیا۔ جھرناٹے آ گئے۔ زار زار رونا چاہندا سی۔ پر ساڈے پتّ نے اریمے ولّ جھاک کے سوچیا- کتیا، توں کون ہندا ماں دا ناں لین؟ اس ہی جوش نال ڈنڈا گھما کے اسدی کتانا بھنجے سٹّ دتی۔ پھر اسنوں باہاں نال چکّ کے ہیٹھاں مار سٹیا۔ حالے تھلے ہی سمرائی ڈگیا سی، جد پھر بوکن گھما کے بینوسکے نے اسدے پیٹ وچّ ماری۔ لہو ڈولھیا...منہ'وچوں۔ الٹی نال رتو رتّ ہو گیا۔ اس طرحاں اریما مر گیا..اک تیراں سال دے منڈے دے ہتھوں۔ نتیجہ منڈے دی ماں دی ہما تما کرنی دا۔ چنگا ہویا!
اس دن توں بعد بینوسکے نوں سبھ میاموتووالا آکھن لگّ پئے۔ کہن دا مطلب ہن توں بعد پنڈ دا ناں میاموتو، اسدا ناں سی۔ منیسے دا گوت ناں لین دے تھاں بینوسکے دا دوجا ناں، توکیزو دا مساشی بن گیا۔ اس بندے نوں مارن توں بعد بینوسکے چاچے کول واپس چلیا گیا سی۔ میں پھر کدی نہیں میاموتو نوں ویکھیا، پر بہت کجھ اس بارے سنیا۔
No comments:
Post a Comment