بن مانس - پنجابی کہانی

بن مانس

لیکھک

مخدوم ٹیپو سلمان

اِک خیال اوہدے دماغ اُتے جیویں چِپک ای گیا سی۔ کہ اوہ کدی وی اپنی ووہٹی نال اِک نہیں سی ہویا۔ اوہ سوچدا بئی اوہ ووہٹی دی چمڑی دے بھیتر تے کدی وی نہیں سی وڑیا۔ جد وی اِک ہوئے، اوہ اپنی چمڑی وِچ رہیا تے ووہٹی اپنی وِچ۔ ایہہ ماس رگڑنا اِک ہونا تے نہیں ہوندا۔ ایسطرحاں دِیاں سوچاں سوچ سوچ کے اوہنوں عجیب جیہے اوپرے پن دا احساس ہوندا۔ اپنی ای ووہٹی توں دُوری دا۔ جِسراں اوہ دو پُگھانے ہون؛ رس بھرے پُگھانے۔ جدوں رَس بُہتا ہون لگے تے اِک دُوجے نُوں پئے دبن، تاں دب پین نال اپنی اپنی ٹُوٹی توں رَس تھوڑا کُو وگ جائے تے پریشر ہولا ہوجائے۔ پُگھانے توں اوہنوں ربڑ چیتے آندا، تے اوہنوں اپنی چمڑی وی ربڑ دی ای جاپن لگ پیندی۔ گوری گوری لچکدار ربڑ دی چمڑی، جیہنے اوہدی ہوند دے چار چفیرے بنھ بنھیا ہووے۔ "میری ہوند کدے وی ووہٹی نال اِک نہیں ہوئی؟" اوہ سوچدا۔ تے ایس سوچ نال ای اوہنوں ایسراں گھبرا پیندا جیویں پِنجرے وِچ اِکلّے قید اُڈویں پنچھی نُوں پیندا ہونا اے۔

ہُن اوہ کُجھ نہیں سی کر سکدا۔ اوہدی ووہٹی مر چُکی سی۔ ووہٹی دے جِیوندیاں ایہہ خیال آندے تے اوہ ضرُور کردا۔ کُجھ نہ کُجھ تے کردا۔ کوشِش کردا۔ اپنی ہوند دے پُگھانے نُوں پھاڑن دی کوشِش۔

پر اوہنُوں نہیں سی پتا کہ اوہ کِیہ کردا۔ جے ووہٹی دے جِیوندیاں وی اوہنوں ایہہ خیال آندے تے فیر وی اوہ کِیہ کردا۔

ووہٹی اوہدی بے بے پسند کِیتی سی۔ مُونہہ متھّے لگدی سی تے جوانی دا زور وی بھرواں سی، اوہنوں وی چنگی لگی۔ اکھان اے بئی نوٹ تُڑایا تے گیا، مُنڈا ویاہیا تے گیا۔ پر بے بے خیال رکھیا کہ اوہدا مُنڈا ویاہ پِچھوں وی ہتھوں نہ جائے۔ ووہٹی نُوں چھیتی سمجھ آ گئی کہ خوند نُوں خُش رکھّن لئی بے بے نُوں خُش رکھنا ضروری اے تے بے بے نوں خش رکھن لئی دن رات گھریلو مسئلیاں وچ گُجّے رہنا۔ فیر دس ورھے اوہنے خوند نوں خش رکھیا۔

ووہٹی نے تے اوہنوں خش ای رکھیا۔ تے اوہ خش رہیا وی، پر ہُن اوہ  سوچدا بئی خشی کیہڑی؟ خش ایسراں رکھیا کہ نہ کدی اوہدے کولوں کُجھ منگیا تے نہ اوہنوں کدی اِک ہون توں ڈکیا۔ ایہناں دوواں گلّاں تے اوہ خُش سی، پر ہُن سوچدا کِیہ اصلوں ایہہ خُش ہون والِیاں گلّاں ہین وی سَن؟ ووہٹی دا ویلے کویلے نِکِیاں موئیاں ڈیمانڈاں نہ پانا ووہٹی دا پیار سی یاں اوہدے توں دُوری؟ ایہہ گل اوہنے پہلاں کدی نہیں سی سوچی، پر ہُن شاماں نُوں اِکلیاں ٹی  وی اگّے بیٹھے اوہنوں ایہہ خیال واہوا ستاندا۔ ایسے دُوری آلی گل توں اوہنوں فیر اِک ہون آلی گل چیتے آ جاندی۔ اوہ سوچی پے جاندا بھلا ایہہ کیہ اِک ہونا ہویا کہ نہ کدی ووہٹی نوں پتہ لگّا بئی اوہدا پریم مِٹّھا تے نہ ای کدی اوہنوں کہ ووہٹی دا لُونا سی۔

ہُن جو شاماں نُوں اِکلیاں بیٹھا اپنی جِندڑی بارے سوچدا رہندا تے ہولی ہولی جیون اوہدے دماغ وِچ پِگھلن لگ پیندا۔ اپنے ای جِیون دی جیہڑی مُورَت اوہنے بنائی ہوئی سی اوہ پِگھلی تے تھلّوں بتھیرِیاں پرتاں پُنگر آئیاں۔ اوہنوں لگّن لگ پیا بئی ووہٹی نال دس ورھیاں وِچ نِرا جُثیاں دا ای مِلَن ہوندا رہیا سی، ہوند دا تے کدی مِلن ہویا ای نہیں۔

انگریزی دا اکھان اے بئی انسان دا جنم اوہدے چالھیویں جنم دن تے ہوندا اے۔ تے لوکی کہندے نیں ایہہ پیغمبری دی عُمر اے۔ سادھُو سنت، بُدھے تے رِشی کہندے نیں جے تُسی رب لبھنا اے تے کلیاں بَہہ کے اپنی ہوند نوں لبھو۔ اوہ ہُن چالھی وی ٹپ چُکیا سی تے کلّا وی سی۔ ایس عُمرے کلیاں بیٹھے اوہنوں جاپدا جِسراں اوہدی ہوند اوہدے ڈِڈھ دے تھلے پاسیوں اُتاں نوں آن لئی چھالاں پئی ماردی ہووے۔

اوہنے سوچیا ووہٹی مری اے، میں تے اجے جیونداں آں۔ میں ہُن ہوند دا مِلن کر لینا واں۔

رنڈیاں کول ٹُر گیا۔ رنڈِیاں نال اوہنے اوہ اوہ کُجھ کِیتا جیہڑا کُجھ اوہنے ٹوٹے فِلماں وِچ ویکھیا ہویا سی۔ کُجھ چِر پِچھوں اوہنوں احساس ہویا بئی ایہہ نقلاں مارن نال کِسے ہور دی ہوند تے بھاویں لبھ جائے، اوہدی نہیں لبھدی۔ ہُن اوہنے رنڈیاں نوں سوانیاں دے طور تے ویکھنا شروع کِیتا۔ اِک ہوند دے طور تے۔ سائنس کہندی اے بئی مِلن لئی جُثّے دے دوویں سِرے کم کردے نیں، تھلڑا وی تے اُتلا وی۔ اوہنے جو ہُن اُتلا سِرا وی ورتانا شروع کِیتا تے ہور سیاپا پے گیا۔ سگوں اوہنوں ہور عجیب تے اچرج خیال آن لگ پئے۔ اوہنوں لگن لگ پیا بئی سوانی تے سپِیشی ای کوئی ہور اے۔ ایہدا تے جُثّہ اوستوں اُکّا ای وکھرا اے۔ اوہنوں جاپدا جے اوہدے ساہمنے اِک سوانی ہووے جیہڑی بول نہ سکدی ہووے، ننگی ہووے، نہ والاں نُوں شیمپُو تے کنڈِیشنر لا کےواہیا ہووے، نہ میک اپ کِیتا ہووے تے نہ ای نوہہ کٹّے ہون، تے نال ای اِک بن مانس ہووے جیہنے نِیلی جِینز تے سفید ٹی شرٹ پائی ہووے، پیراں وِچ جوگرز تے اکھّاں تے عینک لائی ہووے تے اوہنوں آکھے "کِیہ حال اے سوہنیو؟" تے اوہ تے سوانی توں ودھ کے اوس بن مانس نال ریلیٹ کر سکے گا۔ اوہنوں اِنج جاپن لگ پیا جِسراں اوہ پاگل پیا ہوندا اے۔

روز رنڈیاں ول جان والا نہ اوہدا کھِیسہ سی نہ زور۔ بتھیریاں شاماں ہُن وی اِکلیاں ای لنگھدِیاں۔ ایہناں خیالاں بھاروں شاماں ہور اُداس تے ڈُونگھیاں ہون لگ پئیاں۔ ہولی ہولی اوہنوں رنڈیاں توں ڈر آن لگ پیا۔ کِنّا ای چِر لنگھ گیا اوہ رنڈی کول نہ گیا۔ جُثّہ زور ماردا تے آپے ای اوہدا اوپائے کر لیندا۔ اِک دِن چینل بدلدے بی۔بی۔سی تے ایل۔جی۔بی۔ٹی آلیاں دا اِکٹھ ویکھ کے اوہنوں خیال آیا کِتھّے اِنج تے نہیں کہ سماج دے پریشر توں ڈر کے اوہنے اپنی اصلی ہوند اج تِیکر دب ای رکھی ہووے، بِنا کفنائے؟ بھاویں اصلوں اوہ بندہ لاگ ای ہووے، مطلب "گے" ہووے۔ ایس بارے اوہ جِنّا سوچدا، اوہنا ای اوہنوں پک ہوندا جاندا کہ سوانیاں نال مِلن دے مسئلے اصلوں ایسے وجہا توں ہین کہ اوہ اندروں اِک "گے" اے۔ ایس گل دا پک ہوندے ای اوہدے رونگٹے کھلو گئے۔ اوہنوں اوہ ساریاں گندِیاں گالھاں چیتے آ گئیاں جیہڑیاں ہم جنس بندیاں لئی ورتیاں جاندیاں سن۔

کئی دِن اپنی اصل دے نال ٹاکرے پِچھوں اخیر اوہنے اپنی ہوند نُوں لبھّن لئی ہر جتن کرن دی ہمت جوڑ ای لئی۔

راتاں نوں ٹکسالی دے چکر لائے، پوہ ماہ دِیاں ٹھنڈیاں راتاں نوں حلیہ بدل کے۔ لمّا کوٹ، مفلر، ٹوپی، زیرو نمبر دی عینک لا، تے شیو ودھا کے۔

اِک وار اِک ہنیرے کونے وِچ اوہدا ٹاکرا اِک کھُسرے نال ہو ای گیا۔ دو گلّاں ہوئیاں تے کھُسرے نے اوہدا ہتھ وی پھڑ لیا۔ پر اوہدا پوڈر نال لِبڑا مُونہہ تے موٹے موٹے ہتھ ویکھ کے اوہدا دِل اینا کُو خراب ہویا کہ اوہ سو دا نوٹ اوس وَل تقریبن سُٹ کے ای بھج آیا۔

کھُسرے آلے واقعے دے بعد اوہنے سوچیا بئی کھُسرے شاید اوہنوں ایس لئی نہیں پسند آئے کہ اوہدی کلاس دے نہیں سن۔ امیراں نوں ماڑے انسان کدوں چنگے لگدے نیں۔ کئی واری جدوں جوہر ٹاؤن دِیاں سڑکاں تے منگدے بندے، سوانیاں تے بال ویکھ کے اوہنوں نفرت آندی تے اوہ سوچدا جے ایہناں نوں شیمپُواں نال نہوا کے، برینڈڈ لیڑے پوا کے لِشکدی گڈِیاں وِچ بٹھا دیو تے فیر اوہنوں نفرت نہیں آئے گی۔ چنگڑ نسل نہیں، اِک معاشی کلاس دا ناں اے۔

اوہنے فیر آلے دوالے ذرا غور کرنا شروع کِیتا۔ لہور وِچ پڑھے لِکھے امیر "گے" مرد نایاب تے نہیں سن، لبھ گئے۔ اوہناں نال یارِیاں لا کے اوہناں دے وی نیڑے ہویا۔ پر جس شہر وِچ بندے دا بندے نال پیار کرن دی سزا موت ہوئے اوتھے کِسے انجانے ساہمنے دِل پھرولنا جیون مرن دا کھیڈ ہوندا اے۔ اینی آسانی نال کتھے گل بندی؟ واہوا چِر لا کے اِک کالج دے مُنڈے نال یاری لائی تے اوہدے اُتے کافی پیہے خرچ کر کے اِک رات اوہناں دی اِک نجی محفل وِچ اپڑ ای گیا۔ اوتھے سارے ای امیر تے بنے ٹھنے بندے سن۔ پر بندیاں نوں کھلے عام اِک دُوجے دِیاں فرینچ چُمیاں لیندے ویکھ کے اوہنوں اُلٹی آن لگ پئی۔ بڑی مشکل نال اِک گھینٹا لنگھا کے اوہ بہانا مار کے اوتھوں نس آیا۔ گھر اپڑ کے اوہنوں ایسطرحاں رونا آیا جسطرحاں اوہ اپنا کوئی پیارا دب کے آیا ہووے۔ بستر تے ڈِگ کے اوہ روندے روندے ای سوں گیا۔