کافی دا دُوجا کپ ۔ پنجابی کہانی

کافی  دا   دُوجا   کپ

لیکھک

ٹیپو سلمان مخدوم

جہاز دا کپتان چنگا نہیں سی۔ اوہنُوں  پہلاں ای پتا لگ گیا سی۔ جدوں جہاز اُڈِیا سی تے کپتان نے کھلوتے جہاز نُوں ریس دے کے اِکّ دَم دوڑایا تے فیر فٹا فٹ ای  اِک جھٹکے نال ہوا اِچ چُک لیا سی۔  اوسے ویلے اوہنے جاپ لیا سی بئی اے کپتان اونترا جیہا اے۔ تے فیر جدوں اوہنے جہاز تھَلّے لاہیا تے ٹھاہ کر کے زوئیں تے مارِیا سی، جِسراں جہاز آپنے کھَمباں تے نہیں پَیرا شُوٹ تے اُڈدا آیا سی۔ خیر اوہنے رَبّ دا شُکر کِیتا کہ خیر خیرِیت نال لینڈِنگ ہو گئی سی۔ جہاز ٹیکسی کَردا کَردا جدوں کھلو گیا تے ادّھے مُسافِر کھلو کے سِیٹاں دے اُتّے لگّے خانیاں توں آپنے بکسے تے برِیف کیس کڈھن لگ پئے۔ تے نال ای ائر ہوسٹساں اوہنا دے دوالے ہو گئیاں تے عربی لہجے دی انگریزی اِچ بہہ جاؤ بہہ جاؤ چِیکَن لگ پئیاں۔ اوہ خموشی نال بیٹھا اے تماشا ویکھدا ریہا۔ مُسکاندا ریہا۔ اے تماشا ہر لینڈِنگ تے ہوندا سی۔ اوہدی اگلی فلائٹ چھ گھَینٹے بعد سی ایس لئی اوہنوُں کوئی چھیتی وی نہیں سی۔ جہاز ٹَنَل نال جُڑ گیا تے بُوا کھُل گیا۔ پہلاں بِزنَس کلاس دے مُسافِر نِکلے تے فیر اِکونومی کلاس دے۔ اوہ جہاز دی پُونچھَل دی سِیٹاں تے سی ایس لئی سب توں اخِیر اِچ نِکلیا۔  مِٹھیائی ونگرا آپنا پہئیاں آلا بیگ نال ریھڑدا، رِمکے رِمکے ٹُردا اوہ دُبئی دے ہوائی اڈّے اِچ اَپڑ گیا۔ ہوائی اڈّا کی سی نِکّا جِنّا شہر ای سی۔ اِک ٹرمِینَل توں دُوجے ٹرمِینَل جان واسطے میٹرو ٹرین ہوائی اڈّے دی آپنی سی۔ وِچ ای دُکاناں وی سَن، ریسٹورینٹ وی تے بِیوُٹی پارلر تک  سَن۔ ہور تے ہور سَون لئی نِکّے نِکّے کمرے وی سَن۔ چھ چھ گھَینٹے دے حِساب نال کرائے تے لَبھدے سَن۔

ایدھر اُدھر پھِردے اوہنے اک  گھَینٹا مُکایا۔ فیر جا کے وڈّے جَہے ہال اِچ لگے صوفیاں تے بہہ گیا۔ ہولی ہولی لیٹ گیا۔ دو گھَینٹے ایسراں لنگ گئے۔ فیر اُٹھِیا، آپنا بورڈِنگ کارڈ لیا تے چھتّی نمبر بُوہے ول ٹُر پیا۔ جہاز اوتھے لگنا سی۔ اوتھے پہنچِیا تے اجے وی فلائٹ اِچ تِن گھَینٹے پئے سَن۔ ڈیڑھ کُو گھَینٹا پہلاں بورڈِنگ شُرُوع ہو جاندی سی تے ڈیڑھ ک گھَینٹا اجے وی پیا سی۔ اوہ چھتّی نمبر بُوہے دے سامنے بنی کافی شاپ ول ٹُر پیا۔ اوتھے کافی لین لئی لوکی لَین اِچ کھلوتے سَن۔ اوہ وی لَین اِچ لگ پیا۔

لوکی کاؤنٹر تے اپڑ کے کیک پیسٹرِیاں تے سینڈوِچ پسند کرن لگ پیندے۔ کدی ٹُٹّی بھجّی تے کدی شُستہ انگریزی اِچ شیہواں دے مُل پُچھّن لگ پیندے۔ ایس لئی مشینی کافی سمیت ہر شہ دے تیار پئی ہون دے باوجود وی لَین کیِڑی دی رفتار نال پئی ٹُردی سی۔ بورِیت نال اوہنے ایدھر اودھر ویکھنا شُرُوع کر دِتّا۔ سارے ہوائی اڈّے تے اوہنوُں اِک وی دیسی نہیں سی دِسیّا۔ پر ہُن لہور دی فلائٹ ایتھوں اُڈنی سی  ایس لئی  آلے دوُالے دیسی مُونہہ پئے دِسّن ڈھئے سَن۔ اچان چک اوہدی نظر اوتھے میز تے بیٹھی کافی پِیندِیاں دو دیسی کُڑِیاں تے پئی۔ اوہناں دے وال کھُلّے سَن، میک اپ تیز سی تے اوہناں تنگ جِینزاں اُتّے رنگ برنگِیاں قمِیضاںپائیاں ہوئیاں سَن۔ ایہناں نُوں ویکھ کے پہلا خیال اوہنُوں ایہو آیا کہ اے تے گشتِیاں نیں۔ ایہہ خیال اوندے ای اوہدِیاں نظراں ننگِیاں ہو گئیاں۔ کاؤنٹر تِیکر اپڑدے اوہ اک کُڑی نال جپھّی پا کے اوہنُوں بِسترے تے ڈیگ چُکیا سی تے کافی پھڑ کے نال آلے میز تے بہندے بہندے اوہنے کُڑی دی رنگ برنگی قمِیض وی لاہ دِتّی سی۔ پر ہویا ایہہ کہ قمِیض لاہندے لاہندے موڈھے تے اڑ گئی سی تے اوہنوُں لاہن دی دھِینگا مُشتی اِچ ای اوہنے کافی دا پہلا گھُٹ بھَر لَیا سی۔ ایہو جہے حالات اِچ ٹھنڈے تتّے دی جاپ کِہنُوں رہنی سی۔ بُل ساڑھ بیٹھیا۔ ہُن کافی سامنے رکھ کے سُو سُو پیا کردا سی۔ ایسے دوران گشتِیاں نال اکھّاں لڑِیاں۔ اوہدی پہلی گھُوری ای ایہنی زور دی سی کہ کُڑِیاں نے گھابر کے مُونہہ ایدھر اُدھر کر لئے۔ ایس تے اوہ سوچی پہہ گیا کہ پتا نہیں گشتِیاں ہین وی کہ نہیں۔ دُبئی سی۔ ایتھے اے لِیڑے اوپرے تے نہیں سَن۔ کیہ پتا ماڈرَن عربناں ہون۔ یاں فیر ہِندنِیاں۔ بھارَت وِچ وی کُڑِیاں ایہہ لِیڑے عام پاندِیاں سَن۔ اوہ یرَک گیا۔ کِتھے رولا نہ پا دین۔ یاں آ کے اوہدے اُتّے چِیکَن لگ پین۔ ایہہ آپنا لہور تھوڑی سی کہ بازار اِچ جس مرضی زنانی تے اکھّاں سُریش کر لوو۔ ایتھے تے کِسے دی مرضی بِنا اوہنُوں گھُورنا گاہل کڈھَن بجا سی۔ اوہ اکھّاں موڑ کے کنّی اوہناں وَل ہو گیا۔ کافی دا کپ ادّھا ہوندیاں اوہ جان چُکیا سی کہ کُڑِیاں لہور دِیاں سَن تے نال ای اوہنے حساب لاہیا کہ اوہدی گھُوری توں اوہ گھابرِیاں کوئی نہیں سَن۔ نہ تے اوہ اوتھوں اُٹھِیاں سَن تے نہ ای کاں کرولِیاں پئیاں کردِیاں سَن۔ مزے نال گپّاں مارَن ڈھِیاں سَن۔ اُردوُ پئی بولدِیاں سَن پر لہجے توں جاپدا سی بئی  بہوں  پڑھِیاں لِکھِیاں وی نہیں ہن تے ماں بولی  وی پنجابی اے۔ پتا نہیں اوہنُوں اے کیوں لگیا کہ اُردُو اوہ اوہنُوں سُنان لئی پئی بولدِیاں سَن۔

اوہنُوں کُجھ حوصلہ ہویا۔ ہُن اوہنے کوشِشاں شرُوع کر دِتِّیاں بئی ایہناں کُڑِیاں دا پک کرے کہ اے گشتِیاں نیں یاں نہیں۔ دو کُو گھُٹ کافی دے ہور لےَ کے آپنے آپ نُوں ملامَت کِیتی بئی کِسراں دا شیہنہ جوان ایں، دو گشتِیاں وی نہیں پٹا سکدا؟ ہمت کر کے فیر اوہناں وَل تاڑی لائی، پر ایس واری واہوا چوکَس ہو کے۔ دو کُو مِنٹاں بعد فیر اکھّاں لڑپئیاں۔ اوہنے فٹا فٹ مُونہہ تے مُسکان کھلیر لئی۔ کُڑی وی اگّوں مُسکائی تے نال ای اوہنے دُوجی کُڑی دے کَنّی کوئی گَل کِیتی تے دوویں کھِڑ کھِڑ ہَس پئیاں۔ اوہدی چھاتی پھُل گئی۔ اوہ گھڑی مُڑی اوہناں وَل ویکھَن لگ پیا تے اوہ ہر واری کوئی نہ کوئی اشارہ دیندِیاں۔ کدی ہسدِیاں، کدی مُسکاندِیاں،  تے کدی ایسراں آپنے والاں وِچ ہتھ پھیردِیاں کہ اوہناں دِیاں چھاتِیاں ہور  باہر نُوں نِکَلدِیاں دِسدِیاں۔ اوہنُوں پَک ہو گیا کہ ایہہ گشتِیاں ای نیں۔ اوہدا جی کِیتا ایہناں دا فون نمبر لووے تاں لہور جا کے موج مَستی دا کُجھ پربندھ ہوَے۔ ایس خیال دے اوندے ای اوہدا دل وحشی جنوْر بن گیا۔ کنّاں چوں دھُویں نِکلَن لگ پئے تے اکھّاں سامنے ہنیرا۔ ہُن حالَت اے ہو گئی کہ کُڑِیاں اوہنُوں گھُورَن تے اوہ ٹُکَر ٹُکَر کافی دے کپ نُوں ویکھی جاوے۔ واہوا لعنتاں ملامتاں ہوئیاں، مردانگی دے طعنے مینے دِتّے پر کُجھ ناں۔ اوہنے سوچیا کافی دا اِک ہور کپ لَے کے آناں واں تے واپسی تے کُڑِیاں  دے میز کولوں لنگدے گل بات کراں گا۔ اے سوچ کے اُٹھیا تے فیر لائن اِچ لگ گیا۔ چنگی ہمت بنھ کے کافی دا کپ پھڑیا تے مُڑ کے کُڑِیاں دے میز وَل مُونہہ کِیتا۔ میز اگّوں خالی۔ آپنے تے بہت غصّہ چڑھیا۔ گل وی نہ کِیتی تے کافی دے پیہے وی اُجاڑے۔ پر ہُن کی ہوسکدا سی۔ بہہ گیا کافی مُکان۔ پیہے پُورے کرَن لئی جاکے کُڑِیاں  آلے میز تے ای بہہ گیا۔

مُوڈ ہُن اوہدا سخت خراب سی۔ ٹھنڈی کر کر کافی پِین لگّا۔ ایدھر اُدھر ویکھَن لگّا بئی گَشتِیاں گئیاں  کِتھے؟ پر اوہ دِسِیّاں کوئی نہ۔ کافی دے ہر گھُٹ نال مُوڈ ہور خراب ہوندا جاندا سی۔ ادّھا کپ مُکیا تے اوہنُوں فیر سَت ڈالر چیتے آگئے جیہڑے کافی دے ایس دُوجے کپ تے ضائع ہو رہے سَن۔’ گَشتِیاں‘، اوہنے کوڑ نال سوچیا، خامخا میرے نو سو رُپیّے ضائع کرا دِتّے۔ تے نال ای اوہنُوں سارے سفر دا خرچا چیتے آن لگ پیا۔ جہاز دے  ٹِکٹ، ویزاں فِیساں، ہوٹلاں دے کمرے، ٹیکسِیاں بساں دے کرائے، مِیوُزیماں تے پارکاں دِیاں ٹِکٹاں۔ دس دِناں اِچ تِن لَکھ لگ گئے سَن۔ تے اُتّوں ہُن اے نو سو رُپیّے بِلا وجہ ای اُجڑ گئے۔ ایسے طرحاں چھوٹے چھوٹے فضُول دے خرچے رَل کے بندے نُوں تباہ کر چھڈدے نیں۔ جِسراں آکھَن اے کہ کھاندیاں تے کھُوہ وی خالی ہو جاندے نیں۔ ایہوجئیاں گلاں سوچ سوچ کے اوہنُوں ہور غصّہ چڑھی جاندا۔ ایہناں گشتِیاں نے نو سو رُپیّے بِلا وجہ ای خرچ کرا دِتّے، اوہنُوں ہتھ اِچ پھڑی کافی زہر لگّن ڈھئی سی۔ نو سو رُپیّے، اوہدے دماغ اِچ فیر واجا وجیا۔ ’پیہے کمانیں کوئی اسان نیں؟ میں تے پتا نہیں کِسراں دُنیا دے نال پیا ٹُرنا ہاں؟‘ ایہہ خیال آندے ای جِیویں ہوائی اڈّے دِیاں روشنِیاں مدھم پے گئیاں۔ ’میں آخر دُنیا نال ٹُر کِسراں ریہاں آں؟‘ اوہنے سوچیا ۔ تے نال ای اوہدا دِل بیٹھن جیا لگّا۔ اوہنُوں پہلاں وی کئی واری ایہو جَہے خیال آچُکّے سَن۔ اوہدے سِر تے سِنگ ای کیہڑے سَن؟ اوہ کیہڑا کم سی جیہڑا دُنِیا اِچ اوہ ای کر سکدا سی یاں سب تو چنگا بس اوہ ای کرسکدا سی؟  کوئی وی نہیں۔ فیر اوہ کم توں کِسراں پیہے کما سکدا سی؟ لوکی کیِوں اوہنُوں پیہے دیندے نیں؟ کیِوں اوہدے کولوں کم کراندے نیں؟ اوہ کدی نہیں سی جان سکیا۔ اوہنُوں لگدا سی جے لوکاں نے اچان چک اوہنُوں کم دیناں بند کر دِتّا تے اوہدے کول کوئی وی دلِیل نہیں ہووے گی اوہناں نُوں قائل کرَن دی کہ لوکی اوہدے کولوں کم  کران تے اوہنُوں پیہے وی دین۔  تے ایہی خیال اوہنُوں ہُن فیراَج آن لگّے سَن۔ ایہنے پیہے لگ گئے نیں ایس سیر اِچ۔ جے واپس جا کے اچان چک کَم ٹھپ ہو گیا تے فیر کی کرے گا؟ اوہ تے سِدّھا آکڑیا بیٹھا کافی پِیندا  ریہا پر اوہدے جُثّے دا جیویں ہر پٹھّا سِر سُٹّی بیٹھا سی۔ اوہنُوں اِنج پیا جاپدا سی جیویں اوہدا جُثّا رُوں دا بنیا ہووے جِدے تے فِکراں دا مِینہ پَے گیا ہووے۔ تے فیر اوہدے دماغ وِچ کینسر وڑ گیا۔ کُجھ ہی  ورھیاں پہلاں اوہدا چاچا کینسر نال مریا سی۔ چنگا بھلا ہسدا کھیڈدا بندا، اک دِن بِمار ہویا تے لمّا پے گیا۔ کُجھ ہفتیاں بعد ای راز کھُلیا بئی کینسر اے۔ تے فیر کِسراں جِیوندی جان نُوں کینسر دا روگ دھرُوکدا غُسَل دے پھٹّے تے لے گیا، اوہنے مُشکِل نال ای جریا سی۔ کی پتا اندروں اندر اوہنُوں وی کینسر دا کیِڑا چمڑِیا ہووے۔ ربّ جانے کدوں پُنگر آئے تے اوہدی جِندڑی اینج چُوپ لووے جِسراں گنڈیری وِچّوں رس چُوپی دا اے۔ پھوک نِرا تے فیر پھٹّے تے ای ہوندا اے۔  جے اوہ کینسر نال مر گیا تے اوہدے بیوی بچیاں  دا  کی ہووے گا؟ ایہہ سوچ کے اوہ کنب جیہا گیا۔ اوہنُوں اِنج جاپیا بئی دُنیا اوہدے پِچھے سکرِین تے چلدی فلم اے تے اوہ اِکّلا ای باہر بیٹھا اے۔ سائنس نے ایہنی ترقی کر لئی اے پر کینسر دا کوئی علاج نئی کڈ سکی۔ اَگّ لگّے ایہو جَہی ترقی نُوں۔ اُنج عمران خان نے شوکَت خانم کینسر ہسپتال تے بنا چھڈیا اے۔ کم تے وڈّا کِیتا اے۔ چنگا بندا اے، اوہنے سوچیا، اوس کولوں تے چنگا ای اے، گھٹ و گھٹ عوام دی بھلائی لئی تے کُجھ کر ریہا اے۔ نال ای اوہدے دماغ اِچ ’گو نواز گو‘ دے نعرے وجّن لگ پئے۔ کَم تے سَوں نواز شریف ہُوراں نے وی بہت  کِیتے نیں۔ سڑکاں بنائیاں، بِجلی دے منصُوبے لائے، کی کُجھ نہیں کِیتا۔ اوہنے دِل اِچ آپنا عظَم دُہرایا کہ ووٹ اوہ نواز لِیگ نُوں ای دَوے گا کِیوں جے ایہناں دِیاں  پالِیسِیاں مُلک اِچ کاروبار وِچ واہدا کر دِیاں نیں۔  فیر اوہدے دماغ اِچ گو نواز گو دے نعرے وجّے۔ ’اُنج اے عمران گَل تے ٹھِیک ای کردا اے، ایہناں کولوں حرام دا پیہا تے کڈھوانا چاہیدا اے، ایہہ تے ساڈا پیہا اے‘۔ پر نال ای اوہنُوں یاد آیا کہ عمران دی پارٹی  سمیت باقی سارِیاں پارٹِیاں دے وڈّے  لِیڈر چور، ڈاکُو، قاتِل، سمگلَر تے قبضہ گرُوپ ای نیں۔

’کِنّے پیہے ہوندے نیں ایہناں حرمدیاں کول‘۔ اوہنے کافی دا اِک ٹھنڈا یخ گُھٹ بھریا۔ دس دس کڑوڑ  لا دیندے نیں اِک اِک الیکشَن تے۔ ارباں کھرباں جوڑ لیندے نیں حرام ڈف ڈف کے۔ ایہناں دِیاں تے ستّاں نسلاں نُوں   کم کرَن دی لوڑ نہیں۔ ایہناں نُوں کینسر کُنسر کی کیہندا اے؟ مرجان گے تے کِسے نُوں کی فرق پینا اے۔ ایہناں  دے کوئی بچے رُلنے نیں؟‘  ایہہ سوچدیاں سوچدیاں اوہنُوں کوڑ جَہی چڑھی۔ ’اے حرام کھا کے عیاشِیاں کردے نیں تے میں حلال کما کے وی سَت ڈالر دی کافی پِیندیاں سو واری سوچناں واں‘۔

ایستوں پہلاں کہ اوہ ہور کُجھ سوچدا، فلائٹ دی بورڈِنگ دا اعلان ہو گیا۔