بغیرت کتے۔ پنجابی کہانی

بغیرت کتے

از

ٹیپو سلمان مخدوم

اوہ اِک کُتّا سِی۔ بغیرت اَیس لَئی سِی کہ  آپنی بَھین نال سوَندا سِی۔ کوئی کَہندا    وی کی، جَنور سی ،کوئی جاتی دھرمی تے سی نہیں۔ کیہڑا قنون تے کیہڑی لجّا۔ نہ اوہنوں اے کَیہن جوگے بئی اے تیرے جَنگل وِچ ہوندا اے پَر ابادیاں وِچ ایس طَرحاں نہیں چَلدا۔  ابادیاںِ وچ اے گَل بغیرتی۔ تے اوَنترے نُوں سَینسی حَساب نال وی تے نہیں سی دَس سکدے بئی ایس طَرحاں  کَریں گا تے بال بَماریاں نال جَمن گے، جِسراں مامے مسیَر یاں چاچے پھُوپھی  دیاں  دِھیاں نَال وِیاہ رچاؤن آلے ساڈے ٹَبراں وِچ ہوندا اَے۔ ہُن کُتیاں نوں کی کَیہندے۔   کُج وی نہیں سی کہہ سَکدے۔

 

اونج تے کُتَیاں  دے مونہہ کوئی وی نہیں سی لگنا چاہندا، پر اے وی نہیں سی  جے کِسے نے اوہناں نوںشریکے دِیاں رَمزاں دی مَت دَین دی کوشِش نہیں سی کِیتی۔  جُتِیاں کَڈ کَڈ مارِیاں، سوٹے مارے، وَٹّے مارے پَر اوہناں بغَیرتاں نے اِک دُوجے دِی کَچھ نہ چَھڈی۔  جَدوں چِھترول نال کَم نہ بَنیا تے سارے ای سِر سُٹ کے بَہہ گئے بَئی  اَیہناں  بغیرتاں توں  کِسراں جَان چُھڈائی جاوے؟   گَلی دا ہر بَندا اِی پَریشان سی جے اے گَل باہر ٹُر گئی تے اوہناں دی وَڈی نَموشی ہووے گی۔  گَل باہَر تے جَدون جاندی سوں جاندی، گَلی وِچ اے گَل ایہنی کُو ٹُر چُکی سی کہ ہُن تے جے آندے جاندے کُڑیاں نال ایہنا دا ٹاکرا ہو جاندا تے او دُپٹہ مُونہہ  چ پا کے کِھی کِھی کردِیاں  دَوڑ جاندِیاں۔ 

اونج تے  شِینہاں دَیس پنَجاب دی گَلی سی کوئی سادھُوواں دا ڈَیرہ نئی سی۔ مِنٹوں پِچھے چِیر کے سُٹ دَیندے دوواں نُوں،  پَر ڈَردے سی۔ ایہناں دی کُتّی ماں سادھُو سَنت دی لاڈْلی سی۔ سادھُو  تے  ماں نوں لے کے خَورے کِتھے وَڑ گِیا سِی، اے اَنگریزاں دی اولاد اوہناں دے مَتھے مار گیا سی۔  ہُن سادھُو دی بددُعائی ڈَردے اِیہناں نُوں  جانوں مارَن دا پَربَندھ کوئی وی کَرن  لئی تِیار نہیں سِی۔ تے اوَ سَن جیویِں مُکلاوے آئے ہون۔ جاندے مَردے اِی نہیں سَن۔

تَگڑو  ُمَگڑوُ جُڑوے بَھراں سَن تے اَٹّھویِں پَڑھدے سَن۔  چَہوں بھینا  دے بعد ہوئے سَن اَیس لئی  گَھر وِچ سَب توں لاڈلے سَن۔  اَٹّھویِں چَڑھدے ای اوہناں دی گُوڑھی پَین لَگ پئی۔ سارا  دَن اِکْ دُوجے نال اِی لَگے رَہندے۔  کاں کَرولِیاں کَر ، کھِڑ کھِڑ ہَسدے۔  کَدھے رَضائیاں اُتے کُتکُتارِیاں کَھیڈدے تے کَدھے کوٹھے پَجھی پِھردے۔ ہُن اِیہناں نُوں وِی اِکْ نَوی کھیڈ لَبھ گئی سی۔ ہر وَیلے بغیرتاں دی ٹوہ وِچ رہندے تےجَدوں اوہناں نوں  اِکْ  دُوجے نُوں  اَگّے پِچھّے مُونہہ ماردے وَیکھدے تےٹَھَٹھے ماردے اِکْ دُوجے نُوں چُونڈِیاں  وَڈدے۔

ہَر ویلے بغیرتاں  دِیاں ہی  گَلّاں ہون  دا نتیجہ اَے نِکلیا کہ  گَلی دے ہر جی دے دَماغ وِچ ہَر وَیلے کُتیاں  آلی بغیرتی ہی چَلدی رَہندی۔ ہوندے  ہوندے گَل اَیتھوں تِیکر پُہنچ گَئی کے لوکاں نُوں گَندے گَندے خاب آن لَگ پئے۔  بَگے نُوں خاب آیا کے اوہدا اَفسر آپنی بَھین نال سَوں ریہا اَے۔ اوس دِن اَو خُش خُش اُٹھِیا  تے دَفتَر دے سارے چَپڑاسِیاں نُوں اَے  خاب چَسکے لَے لَے کے سُنایا۔ جَمروُ نُوں وی اَیہو جَیہا اِی خاب آیا پَر اُٹھّن مَگروں اوہنوں دُونہہ دِن مَتلی ہوندی رہی، کیونجے اوہنے خاب وِچ آپنے آپ نُوں اِی آپنی بَھین نال ویکھ لِیا سی۔

دُونہہ دِن تے جَمروُ دی طَبیعَت خراب سِی اَیس لئی اوہنے کسی نال گَل نہ کِیتی۔ سَرگی اُٹھ کے چَھیتی چَھیتی تیار ہو کے  کالِج نَس جاندا۔ کلاساں مُکا کے بہانے  نال کوئی یار روک لیندا تے لوڈھے ویلے گھَر وَڑدا۔ جاندے اِی کِتاباں کھول لیندا تے راتی بھورا کُو  کھا کے بسترے وَڑ جاندا۔ دُونہہ دِناں بعد اوہدی مَتلی تے مُک گئی پَر جَمروُ نے آپنا اَے معمول جاری رَکھیا۔ جدوں دا اوہنے  اوہ گَندا خاب وَیکھِیا سی اوہنوں بھَین چَیتے آندے  ای گھِن جئی آجاندی سِی ۔   جَمروُ ہُن کوشَش کَردا کے بھَین نال ٹاکرا اِی نہ ہووے۔ پَر جنّی وی کوشِش کَردا، گھَر اِچ رَہندے ہوئے اَے ناممکِن جئی گَل سی۔ جَمروُ جیہڑا پہلے بھَین نُوں ویکھدے اِی کھَل اُٹھدا سی، ہُن بُجھ جیا جاندا۔ اوہدا جی کَردا  بھَین نال ٹاکرا اِی نہ ہووے، تے جےگَل  کَرنی پے اِی جائے تے  کِسے گھَر آلے دی موجودگی وِچ اِی ہووے تے چھیتی مُک جائے۔ بھَین نال اوہ ہُن اوپرا جیا اِی رہن لَگ پیا سی۔

اِک دِن چھَانی بُوئے چ  بَیٹھی چوْل چُن رہی سی کے اِک سادھوُ آ گِیا۔ اِک کَچھے سوا اوہ نِرا ننگا سی۔ پہلی وار نہیں سِی آیا۔ جدوں وی آندا، واج نہ لاندا۔ جو نظر آجاندا اوہدے سامنے جھُولی پھَیلا دیندا۔ کوئی بھِیک دیندا تے ٹھِیک، نئی تے چُپ چَپیتے دوُجے دے اَگے جھولی پھیلا دیندا۔ تِن لَوک بھِیک نہ دیندے تے چُپ چاپ چلا جاندا۔ جدوں تک تِن لوک بھِیک نہ دیندے چُپ چاں کھلوتا اُڈیکدا رَہندا۔  بھِیک وی آپنی مَرضی دی لیندا۔اِک مُٹھی اَنّاج تے اِک مُٹھی دال یاں سبزی۔ کوئی  گھَٹ دیندا تے چُپ چَپیتے دُوجےدے سامنے جا کھلوندا۔ جے کوئی وادھُو دَین دی چاہ کَردا تے   اوم  دی لمبی واج لا کے کہندا پہلاں ساہ کَٹھے کر لاں، فَیر انّاج وی جوڑ لاں گا۔

ننگے سادھُو نُوں ویکھ کے چھَانی دا دِل بھَر آیا۔ اے بھَگوان دا نَیک بندا سی۔ ایہناں نے جنسی تعلقات توں زندگی بھَر دا جوگ لیا ہوندا اے، اَے وَڈے پکیزہ لوک ہوندے نے۔ سادھُو ضروُر کوئی اُپائے کرے گا، چھَانی نے سوچیا۔ اُپائے گَلی والِیاں نے پہلاں اِی سوچَ  رکھِیا سِی۔  اَیس بغیرت جوڑے نُوں جانو مارَن دا۔ پَر کِسَے سادھو سنْت دی آشیرباد دے بغیر سادھو دے کُتے دے بَچیاں نُوں مارن دی ہمت نئی سی ہورہی۔ سادھو مَہاراج نُوں میں ساری گَل دسّاں گی تے اوہ  جلال اِچ آ کے اوہنوں مارن دی اِچھّا دَین گے۔ جان چُھٹے گی۔ چھَیتی چھَیتی اوہنے  چولاں دا چھابا  اوتھے اِی رَکھ کے اندروں دال دی مُٹھی  لے آئی۔ اوس ویلے گَلّی وِچ کوئی وی نہیں سی تے ننگا سادھو سَدّا چھَانی وَل اِی ٹُرا آندا سی۔ اجے او چھانی توں چار پنج گھَر دُور اِی سی کے بغیرتاں دی جوڑی کھَیڈدی اوتھے اِی نِکل آئی تے سادھو نُوں پَچھان کے اودھے پَیر چَّٹن  لَگ پئے۔ ننگا سادھو اوتھے اِی بہہ گیا تے اوہناں نال لاڈ کرن لگ پیا۔  سادھو نال کھَیڈدے کھَیڈدے اوہ اِک دوُجے نُوں وی چَٹّن لَگ پئے۔ اَے ویکھ کے سادھو ہسن لَگ پیا تے اُٹھ کھلوتا۔ چلو ہٹو بدمعاشو، تُسی آپس اِچ اِی جوڑا بنا لِیا اَے، اَے کہہ کے اوہنے پیار نال اوہناں نُوں پَراں کِیتا تے چھَانی وَل ٹُر پیا۔ چھَانی دا بوا خالی بھَاں بھَاں کر رہیا سی۔